چقدر شبا غمگینه

بله تو خواب ها بدتر هم میشن

روزا آرامش ندارم

بله

من اصلا شعر گفتن بلد نیستم ، ولی تو خواب !! 

کاری با شعر ندارم ، ولی دیگه روزهام شده فکر و حس بیهودگی و خواب هام به جای آرامش شده کلبه وحشت ، نمیدونم ولی خیلی ها این چند سال حس و حال بدی دارن ولی در من بدتره . 

واقعا نمیتونم . فقط میدونم دنیا مثل تار عنکبوت همه چیزش متصل هست،  وقتی که این همه انسان و کودک ، در جنگ ها فوت می کنند ، وقتی بشر به جز نیاز های حیوانی به چیز دیگه فکر نمی کنه ، وقتی آرامش در جهان نیست  ، همه رو هم و افراد اثر دارن و انسان های حساس زودتر متوجه میشن و آسیب می بینن . 

دنیا زشتی هاش بر خوبیهاش غلبه کرده و این رو برخی وقت ها میشه به شدت درک کرد

روز ها عموما زمان فعالیت هست و شب ها خواب ، احساسات انسان در شب فعال تر هستند .

نمیدونم چند سالته ، ولی وقتی آدم به چهل میرسه ، یا لااقل آدمی مثل من ، دائما به فکر گذشته هست ، همه چیزایی که از کودکی یادمه ،مثل نواری از ذهنم عبور می کنه ، واقعا زندگی سریع می گذره . همین منو بدبین کرده .‌یعنی فلان خاطره مال ۲۰ سال پیش بود؟ همه خوشی ها ؟! تموم شد . 

دوست دارم دوباره کیف مدرسه به ریت بگیرم و برم مدرسه . دیگه تحمل این زندگی رو ندارم ، چقدر فکر ، چقدر خیال و ترس و چشم بهدهم بزاری اتمام و مرگ! 

واقعا خیلی عجیبه   دنیا برام خیلی بی ارزش شده .‌ شاید هم بود .‌دلم یه دیر میخواد که توش بشینم و از دنیا بیزار بشم

من چرا دوباره مدرسه رفتنتو درک نمی‌کنم 😐😐

منظور ، حس پاک کودکی و انگیزه بود ، که اون زمان ها داشتیم