درس بگیرید از زندگی من

من نمیدونم کجای حرفای من باعث شده اینطوری فکر کنید 

ولی هرکسی که مارو باهم دید بعدا به گوشم رسید که گفتن حیف شدی ..من نگفتم همه چی تموم خستم ایراد های خودمو هم گفتم چگقتم زودرنجم گفتم زودجوشم گفتم وسواس فکری دارم و... 

اینکه همسرم تو زندگیمون مثل دانش آموزه و من شدم معلمش تقصیر منه؟؟؟؟

من تو توهم نیست چیزایی که تو زندگیم بود رو تعریف کردم تا درست تر نظر بدید اگر قصدم خود بزرگ بینی بود باید خیلی بیشتر توضیح میدادم چون اطرافیان بیشتر از اینها کردن تو مخم ولی از تعریف کردن از خود نفرت دارم سعی کردم منطقی حرف بزنم و چیزایی که لازمه بگم 

همسرم هم اذیت نمیشه اتفاقا هرروز خدا داره شکر می‌کنه بابت من از خودش بپرسید هم میگه اینو 

مگه من فقط دنبال دراما بودم عزیزم ؟

کاش تعریف میکردم تو روزای سخت چقدر همراه همسرم بودم اینقدر سو تفاهم پیش نمیومد 

به عنوان همسر وظیفم بود کنارش باشم و منت نیست ولی تمام حرف من عوض شدن همسرمه 

من نمیتونم ببینم کسی منو پس میزنه اونم همسرم ؛ وقتی حس میکنم یکی یه روز دوسم داشت و الان یه جور دیگه شده احساس میکنم درست مثل بچگی هام یکاری کردم که از چشم مامان بابام افتادم ... این حس برای من آشناست برای همین مغزم رو میخوره 

همسرم هم به اسم مشکلات مالی هرروز داره سرد تر میشه درحالی که مشکلش هرروز داره بهتر میشه حل تر میشه

من هیچوقت بخاطر چهرم نگفتم و نمیگم حیف شدم ... همسرم آدم بدچهزه ای نیست خیلی زیباست 

حرف من از حیف شدن و اینا بخاطر اخلاق بود ؛ 

اخلاق من واقعا خوبه ؛ الان شاید بکی اینطوری که نوشتی و حرف زدی به خوب نمیخوره چون حالم داغونه سه شبه نخوابیدم 

من آدم مهربونیم 

به شدت خوش قلبم 

خیلی منطقیم خاله زنک نیستم همیشه تو زندگیم بی طرف قضاوت کردم 

اصلا حسود نیستم هرگز بد کسی رو نخواستم 

از درک کردن همینقدر برات بگم روز تولدم حالم بد بود چون میدونستم همسرم دستش تنگه و ممکنه خجالت بکشه جلوی من هی دلم میخواست ببرم پس اندازم و قایمکی برسونم بهش که بتونه کادو بگیره برام شرمنده نشه ولی خب نمیشد سوپرایزش خراب میشد ...

هیچوقت دنبال حرف نیستم و با کسی کاری ندارم 

به فکر کار و پیشرفت خودمم 

زخم زبون و کنایه و قضاوت تا به جا هم اصلا ندارم 

و خیلی چیزای دیگه 

خود مشاورم هم از خلقیات من در تعجب بود که با اینهمه آسیب چطور قلب به این سالمی داری . 

منظور من از حیف شدن این بود من اینقدر با قلب خوب کنار خانواده همسرم بودم ولی اونا نه تنها سعی نکردم از این جو خوب استفاده کنم بلکه برعکس من بودن ذهنشون پی خراب کردن بود پی حسادت وی بی احترامی پی اینکه سری بعدی که نگار رو دیدین چطوری رفتار کنیم حس آشغال بودن بکنه...

حرف من از حیف شدن این بود چرا نباید جایی باشم که خوبی های من دیده بشه

من دوساله عقدم می‌تونستم تو این دوسال این فکر ها رو بکنم 

ولی الان به اینجا رسیدم چون دیگه صبرم تموم شده ؛ تازه چشمام باز شده فهمیدم چقدر خودمو زیر پا گذاشتم برای کسایی که حتی فرق خوب و بد رو نمیدونن

خوبی شما؟ تاپییک رو اشتباه نیومدی؟ من کی تاکییییییید کردم خوشگلم؟؟؟؟ 

خوبه اول تاپیک گفتم به این سن هم رسیدم باز اعتماد به نفس ندارم 

من حرفای بقیه رو درمورد خودم گفتم بهتون

این توهمات رو از کجا میارید

این حرفتون واقعا درسته :) 

باید به کسی تکیه میکردم و پناه میبردم که همیشگی باشه ...

الان که متاهل شدم از فضای و زندان مجردی خارج شدم این حرفتون رو خیلیییییی خوب درک میکنم 

ممنون میشم برام دعا کنید مسیر رو پیدا کنم

چقدر بد برداشت میکنید واقعا چقدر یه آدم باید منفی نگر باشه تا اینطوری حرف بزنه آخه 

مگه من عقده دانشگاه دارم ؟ من یه دوره رفتم دانشگاه و انصراف دادم چون علاقم جای دیگه ای بود علاوه بر علاقه تو کل مادرم هیچوقت زحمت هام رو ندید موفقیت های زیادی تو زندگیم داشتم که همه ازم تعریف میکردن. ولی برام مهم نبود فقط مهم بود مادرم ازم خوشحال بشه و بگه بهت افتخار میکنم که نمی‌گفت .

این رشته ای که دارم براش تلاش میکنم فقط بخاطر دیدن لبخند مادرم هست درسته خیلی آزارم داده ولی می‌دونم اگر لبخندش رو ببینم اگر بگه بهت افتخار میکنم کل حال بدم درباره گذشتم پاک میشه