ما باهم خوب نبودیم اصلا و من کلا بخاطر ازدواجم نشستم درس خوندم، دانشگاهم حدودا ۱۴ ساعت با شهر خودمون فاصله داره
بعد اینکه قبول شدم بخاطر بحث و دعواهامون طوری بیماری اعصاب گرفتم که حدودی یکماه اسحتراحت مطلق بودم و حتی نتونستم ذوق قبولیم رو بکنم، بعدشم حتی برای ثبت نام نتونستم برم خانوادم و همسرم رفتن و منم یکی دو هفته مرخصی گرفتم (بزور و با گواهی بستری)
خلاصه به هر طریق با اینکه اصلاااا راضی نبود برم راه دور رفتم و یکماهی گذشت، که من فرجه داشتم میخواستم برگردم شهرمون
خب
۱۴ ساعت زیاده اگه میتونی انتقالی بگیر دانشگاهی نزدیکتر ، متاهل هستی راه میان باهات
توی متاهلی دانشگاه شهر دور خیلی سخته..
نمی تونی مهمان بگیری شهر خودتون؟
به خاطر تاهل بهت انتقالی نمیدن ؟
ایشون سرکار بود، گفت صبر کن شیفت من تموم بشه این هفته میام دنبالت خودم، تنهایی برنگرد بار اول
بعد من دیدم همه هم اتاقیا و هم هکلاسیام دارن برمیگردن
تو خوابگاه تنها بودم و خیلی اذیت میشدم
هرچیم دنبال بلیط هواپیما بودیم پیدا نمیشد
گفتم من با همکلاسیام که همشهری خودمن (پسر بودن) برمیگردم (با اتوبوس)
من صندلیای جلو میشینیم اونا اصن عقب
حرفم نمیزنم باهاشون ولی خیالت راحته تنها نیستم
یککک دعوایی سر من در آورد و تلفنو قطع کرد و فلان..
منم سه روز تنها بودم گریه میکردم، خودشم تا میخواست بیاد دیگه فرجه های من تموم شده بود
منم مجبور شدم بلیط اتوبوس گرفتم تنهایی اومدم
وقتی خبردار شد رسیدم کارشو ول کرد اومد خونه جوری درو کوبید که کل ساخت
مون لرزید
از اون روزم قهره
هرچی باهاش حرف میزنم و منتشو میکشم و براش توضیح میدم که مجبور بودم نمی‌فهمه
امشب گفت من اصلا راضی نیستم برگردی، خودم میام باهات بری انصراف بدی بیای
خودسر بودی خودسر ترم شدی و من دیگه نمیتونم با خیال راحت بشینم و معلوم نیست چیکار میکنی و فلان..
هفته جدیدم باید برگردم..چطوری قانعش کنم؟؟
آخرش که چی
فارغ التحصیل میشی
حق داشته گفتی با همشهریای پسرم میام خودتو بزار جا اون
