از دست خودم خیلی ناراحتم
همش وابستگی دارم به بقیه هروقت واسه بقیه اتفاقی پیش اومد صفر تا صدشو بودم
بعد وقتی یکی حتی منطقی یه چیزی میگه میریزم بهم گه چرا دلش نمیخواد با من باشه یا وقت بگذرونه
هیچ وقت نتونستم وقتی ناراحتم عین آدم ناراحتیم ابراز کنم انقدر خودخوری میکنم تا یادم بره حالم از این اخلاقم بهم میخوره خسته شدم دیگه
چرا؟
چرا این حسو داری ک نسبت ب بقیه وابسته ای؟
توقع و انتظار از هیچ کس نباید داشته باشیم
رو خودت تمرکز کن به فکر خودت باش اول به خودت ارزش بده تا مردم هم بهت ارزش بدن
یه مهارت جدید یاد بگیر روی اخلاق و خصوصیاتت کار کن خودتو بکش بالا
نمیخوان باهات باشن ولشون کن مگه همیشه همه هستن با ما تا آخر عمر
من زود رنج بودم نوجوانیم خیلی اذیت شدم سعی کردم حرف کسی ناراحتم نکنه بعضیا عمدا میخوان حال آدمو بگیرن فقط
ندارم بخدا توقع از هیچ کس
مشکلم یکی دوتا نیست
بزرگترین معضلم اینه انقدر بابت هیچی ناراحت نشدم بقیه سواستفاده میکنن منم بلد نیستم ناراحتیم ابراز کنم نمیتونم یا به دعوا کشیده میشه یا اینجوری نشون میدم که لوسم
ولی خب منم آدمم در ثانی اگه گاهی اوقات نشون ندم ناراحت شدم که دیگه همش از سروکولم میرن بالا ولی نمیتونم بلدش نیستم اصلا نمیتونم داد بزنم نمیتونم عصبانی شم
دکترم نمیتونم برم تو اوج عصبانیت و حرف جدی زدن گریم میگیره
اگه خودت به خودت ارزش بدی بقیه هم میدن
خودت ب خودت احترام بزار یادت باشه ک همه یه ادم عادین این تویی ک تو ذهنت بزرگشون میکنی از هیچکس انتظار نداشته باش
وقتی خودت ب خودت ارزش ندی پس از بقیه چ انتظاری داری
