ممنون
ولی خب کلا به نظر من ازدواج با مردی که دوستش داری و آدم خوبیه خیلی بهتر از مجردیه.مجردی درسته آسون تره،ولی آدم به هرحال یه همدم میخواد و دلش میخواد خونواده خودشو تشکیل بده.
و من خب همسرمو از ۱۹ سالگیم میشناسم،و همیشه مواظبم بود و نسبت بهم احساس مسئولیت میکرد و متعهد بود.تو سنی که پسرا دنبال دختربازی و نمک ریختن بودن،همسر من با وجودی که پدرش وضع مالیش خوب بود ولی دنبال کار کردن و پروژه گرفتن از سایتا بود که مستقل باشه.و با این که جوون بود و میتونست مث پسرای هم سنش منو هزار جور بپیچونه ولی بعد آخرین امتحان کارشناسی مامانشو آورد که شماره پدرمو بگیره و اجازه بگیرن و بیان خواستگاری که رابطمونو رسمی کنه.یعنی واقعا پسر مسئولیت پذیری بود و اهل بازی دادن یه دختر نبود.
الانم مشکلات داریم،نه این که همه چی عالی باشه.ولی خب زندگی همینه دیگه.چالش داره.و هرچی هم باشه باز من دوستش دارم.