من خیییییییلی ب بچم وابستم وقتی میخوابه میخام بمیرم دلم میگیره هی ب نبودنش فک میکنم. کلا دلم براش میسوزه. وقتی بدون اون تا سرکوچه حتی میرم نگرانش میشم حرف میزنه میخام خودم فدا کنم کلا خیلی خیلی دوسش دارم اصن نمیدونستم مادرشدن اینجوریه. اسباب بازیا یا لباساشو میبینم بیخودی دوس دارم گریه کنم. میخابه میرم مسواکشو بوس میکنم. مامانم اینجوری نبود من عذاب میکشم. صب تاشب قربون صدقش میرم. خیلی خیلی اذیت میکنه ها چون مادرم عادیم یانه؟؟
تاپیک تکراریع
یا من توهم زدم
عادی نیست
دوس داشتنم حدی داره بعله مادریم ولی نه من در این حد نیستم...
نه
شما خیلی وابسته ای
هم به ضرر خودته هم به ضرر پسرت
فردا بزرگ میشه میره دنبال زندگیش نمیشه که همه جا دنبال باشی یا نبود دلتنگ بشی ، فردا پسرت میشه یک مرد وابسته که از عهده خودش بر نمیاد
بچه ات لوس و ننر میشه.و از کل فامیل جدا میشی
منم بچه هام زلزله هستن تازه شیر به شیرم هستن کلا روانی شدم ولی شب که میخوابن دلم میسوزه بهشون و اشکم میاد که مادر خوبی نبودم براشون .
منم اینجوری بودم سربچه اولم ولی گاهی وقتی شوهرمم خوابه میشینم نگاش میکنم درکل احساساتم گاهی خیلی فوران میکنه
مستقل بارش بیار
بچم ی سالشه خودش غذا میخوره خودش میخوابه اصلا ب گریش اعتنا ندارم و محبتم بهش میکنم
من افسردگی بعد از زایمان داشتم همینجوری بودم
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
25 ثانیه پیش
25 ثانیه پیش
25 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز