من تو کل زندگیم بااینکه خیلی دختر خوشگل و خوش اندامی بودم هیچ خاستگاری نداشتم البته ی دونه پسر خاله مامانم بود ک وقتی ۱۴سالم بود حرفشو زد ک خیلی کیس خوبی هم نبود مثل شوهرم بود منم ک عاشق درس بودم قبول نکردم ولی بد اون اصلأ ی دونه خاستگارم نداشتم ی خواهر کوچیکتر از خودم دارم ک اون بیشتر از من خاستگار داشت و هرکی ام میومد مامان بابام میگفتن فعلأ خواهر بزرگش خونس منم خیلی حس بدی کیگرفتم فکر میکردم دارم با آینده اونم بازی میکنم از اینور واقعأ با پدرمادرم نمیساختم ینی جوری بودم ک صبح ک بیدار میشدم از خونه میزدم بیرون تا بوق سگ الکی تو خیابونا میچرخیدم ک فقط تو خونه نباشم ی خونه ب شدت آشفته از اینور دیگه خسته شده بودم از شرایط خونه از این ک هی بهم فشار میوردن گورتو گم کن تا با شوهرم دوست شدم تو اون حال بد شوهرم خییییلی حالمو خوب میکرد خنده از رو لبام نمیرفت و از همون اول تصمیم ب ازدواج داشتیم مورد خوبی نیست شوهرم ی گذشته تاریک و سیاه داره الانم اهل زندگی نیس اما ب شدت با محبته مهربونه و این چیزش منو پاگیر کرده
چند وقته دارم فکر میکنم آیا راه بهتری هم داشتم یا واقعأ هرکی جای من بود همین کارو میکرد
اهل زندگی نیست ینی چی؟
الان که شوهر داری یاد این چیزا افتادی
دیگه دیره .. هیچ فکری نکن
همون ارزش داره شوهر‌ولگرد و هیز و عپضی‌زیاد شده بچسب
آخی عزیزم چرا پدرمادرت درکت نکردن مگه تو دختر سربه راهی نبودی ؟
بهترین بچشون من بودم حتی ی بار پیگیرم نبودن ببینن کجام و چیکار میکنم چون هیچوقت دردسری نداشتم براشون درسمو تا اخرش خوندم همیشه نمراتم بالا بود کم خرج بودم ولی خانوادتأ عصبی هستیم همیشه صدای داد و بیدادمون تو همسایه ها بود بددهنی میکردیم
همیشه خوبا گیر ی بد میفتن
وضع مالیش چطوره
خب بخاطرهمون خواستگار نداشتی
ومقصر والدینت بودن
حالا دیگه وارد زندگی خودت شدی غم وغصه و تلخی ها رو بسپار به گذشته و تلاش کن برای آینده و زندگی قشنگ
که بچه های خوب وشادی تربیت کنی به شوهرتم محبت کن
خیلی هم کار خوبی کردی که باهاش ازدواج کردی
فقط سعی کن خطای پدر مادرتو تکرارنکنی وزندگی خوبی برای خودت شوهرت وبچه هات درست کنی
گذشته ها گذشته خودتو التیام بده و آینده قشنگ بساز