یک داستان واقعی از شهید ابراهیم هادی

شب بود كه به اين موضوعات فكر ميكردم.

قرآني كنار ميز بود. توجهم به آن جلب شد. قرآن را برداشتم.

در دلم گفتم: خدايا، اين كار براي بنده صالح و گمنام تو بوده، ميخواهم

در مورد نام اين مجموعه نظر قرآن را جويا شوم!

بعــد به خدای خود گفتــم: تا اينجاي كار همهاش لطف شــما بوده، من نه

ابراهيم را ديده بودم، نه ســن وسالم ميخورد كه به جبهه بروم. اما همه گونه

محبت خود را شامل ما كردي تا اين مجموعه تهيه شد.

خدايا من نه استخاره بلد هستم نه ميتوانم مفهوم آيات را درست برداشت

كنم.

بعد بســماهلل گفتم. ســوره حمد را خواندم و قرآن را باز كردم. آن را روي

ميز گذاشتم.

صفحهاي كه باز شده بود را با دقت نگاه كردم. با ديدن آيات باالي صفحه

رنگ از چهرهام پريد!

سرم داغ شــده بود، بياختيار اشك در چشمانم حلقه زد. در باالي صفحه

آيات 109 به بعد سوره صافات جلوهگري ميكرد كه ميفرمايد:

سالم بر ابراهيم

 اينگونه نيكوكاران را جزا ميدهيم

به درستي كه او از بندگان مؤمن ما بود

داستان چفیه در جبهه ها

اواخر سال60 13 بود. ابراهيم در مرخصي به سر ميبرد.

آخر شــب بود كه آمد خانه، كمي صحبت كرديم. بعد ديدم توي جيبش

يك دسته بزرگ اسكناس قرار دارد!

گفتم: راستي داداش، اينهمه پول از كجا ميياري!؟ من چند بار تا حاال ديدم

كه به مردم كمك ميكني، براي هيئت خرج ميكني، االن هم كه اين همه

پول تو جيب شماست!

بعد به شوخي گفتم: راستش رو بگو، گنج پيدا كردي!؟

ابراهيــم خنديد وگفت: نه بابا، رفقا اينها را به من ميدهند، خودشــان هم

ميگويند در چه راهي خرج كنم.

فرداي آنــروز با ابراهيم رفتيم بازار، از چند داالن و بازارچه رد شــديم. به

مغازه مورد نظر رسيديم.

مغازه تقريبًا بزرگي بود. پيرمرد صاحب فروشگاه و شاگردانش يك يك با

ابراهيم دست و روبوسي كردند، معلوم بود كام ًال ابراهيم را ميشناسند.

بعد از كمي صحبتهاي معمول، ابراهيم گفت: حاجي، من انشــاءاهلل فردا

عازم گيالن غرب هستم.

پيرمرد هم گفت: ابرام جون، براي بچهها چيزی احتياج داريد؟

ابراهيم كاغذي را از جيبــش بيرون آورد. به پيرمرد داد وگفت: به جز اين

چند مورد، احتياج به يك دوربين فيلمبرداري داريم. چون اين رشــادتها و

حماسه ها بايد حفظ بشه.آيندگان بايد بدانند اين دين و اين مملكت چه طور

حفظ شده.

بعد هــم ادامه داد: براي خود بچه هاي رزمنده هــم احتياج به تعداد زيادي

چفيه داريم.

صحبت كه به اينجا رسيد پسر آن آقا كه حرفهاي ابراهيم را گوش ميكرد

جلــو آمد وگفت: حالا دوربين يه چيزي، اما آقا ابرام، چفيه ديگه چيه؟! مگه

شما مثل آدماي لات و بيكار ميخواهيد دستمال گردن بندازيد!؟

ابراهيم مكثي كرد وگفت: اخوي، چفيه دســتمال گردن نيســت. بچه هاي

رزمنــده هر وقت وضو ميگيرند چفيه برايشــان حوله اســت، هر وقت نماز

ميخوانند ســجاده اســت. هر وقت زخمي شــوند، با چفيه زخم خودشان را

ميبندند و...

پيرمرد صاحب فروشگاه پريد تو حرفش وگفت: چشم آقا ابرام، اون رو هم

تهيه ميكنيم.

فردا قبل از ظهر جلوي درب خانه بودم. همان پيرمرد با يك وانت پر از بار

آمد. سريع رفتم داخل خانه و ابراهيم را صدا كردم.

پيرمرد يك دســتگاه دوربين و مقداري وسايل ديگر به ابراهيم تحويل داد

وگفت: ابرام جان، اين هم يك وانت پر از چفيه.

بعدهــا ابراهيم تعريف ميكرد كــه از آن چفيه ها براي عمليات فتح المبين

استفاده كرديم.

كم كم استفاده از چفيه عامل مشخصه رزمندگان اسلام شد.