شوهرم

نه نمیتونم اصلا نمیتونم فقط به جدایی فکر میکنم.جوری باهاش زندگی کردم که وقتی برم انگار شدیدا تنبیهش کردم آرزوی دیدن بچشو به دلش میذارم اصلا نگم که چطوری باهاش سوختم و ساختم الان میفهمم ۲ساله چندبار به اسم مسافرت کاری حتما با اون خانم رفتن تفریح حتی میگم شاید زنش باشه نمیدونم

بیخیال.از الان خودش میدونه چیکار کنه من دیگه نیستم ارزش جنگیدن نداره دلم برا عمری که به پاش ریختم میسوزه اما عوضش یه پسر دارم که یه موشو با یه دنیا عوض نمیکنم اون میشه مرد زندگیم و نهایتا من ضرر نمیکنم چون چیز خاصی رو از دست نمیدم اون ضرر میکنه که بخاطر یه چیز بی ارزش خیلی از ارزشا رو از دست میده حتی پدر و مادر و ابروشو

بله.همون دیگه گفتم خانم محترم مگه نمیدونه تو متاهلی گفت چرا گفتم پس برا چی خونه دعوتت میکنه ناهار جلوت میذاره باهات قدم میزنه اصلا چرا باهات دوست شده و ادامه میده چرا بهت پیامای عاشقانه میده؟پس محترم نیست مثل خودت یه جونور بی ارزشه بعد ناراحت شد گفت بفهم چی میگی

آخه ته شم پسره باباشو میبخشه مطمئنا چون جنس خودشو میشناسه خب😕

اون وقت حیف عمر تو نمیشه؟

قبل رفتنت زنگ بزن اون ج... خانومو حداقل رعشه بگیره😠😠

من یه بار زن رفیق شوهرم که

 همسایه مونم هست با شوهرش خیلی دعوا داشتن دیدم اومده واتساپ شوهرم مثلن مشاوره
با اینکه با هم چش تو چش بودیم براش نوشتم ببین ج... خانوم بار دیگه شماره تو تو گوشی شوهرم ببینم حیثیت نداشته تو به باد میدم
هم یارو غیب شد،هم حساب کار دست شوهرم اومد
چون تا ۶ ماه کوچکترین غری میزد میگفتم خفه شو خائن هرزه

نه پسرم انقد ازش کتک خورده انقد ازش محبت ندیده میگه مامان بریم چون اگه من پیش اون بزرگ بشم حتما یه روز میکشمش پس زودتر بریم.امشب طفلی میگفت مامان کاش بابا آدم بشه چون میدونی تنها بدون مرد زندگی کردن چقد سخته گفتم نگران نباش سخت نیست منوتو خیلی قوی هستیم بعدم چرا بدون مرد خب تو مرد منی دیگه باهم کمک میکنیم خوشحال و آروم زندگی میکنیم

وقت رفتنم حتما میرم سراغش به شوهر بی وجودمم گفتم که میرم اما نه به این راحتی اول ابروی تورو تو فامیلت میبرم بعد میرم سراغ اون کثافت و واقعا هم میرم اما خب وقتی حرف اون خرابو میزنم یه جوری میسوزه ازش حمایت میکنه که اینهمه سال از من حمایت نکرده و این بیشتر ناراحتم میکنه

حس میکنم الان مردم زنده نیستم اصلا نابود نابودم.کاش اینکارو نمیکرد اما کرد متاسفانه.

آخه تو نزدیکام دقیقن عینشو دیدم

پسرش ۱۱،۱۲ سالش بود جدا شدن اتفاقا شوهره ام عصبی در این حد که با کمربند بچه زو میزد، بچه با مادره همیشه میشستن تو یه اتاق تو سکوت که یه وقت عن آقا بیدار نشه

الان پسره ۲۲ سالشه پیش مادرش زندگی میکنن ولی با باباش شدن رفیق جونی و حاضره جونشم واسش بده😕

حمایتش از ترس آبروشه

خوب قبل طلاق تماس بگیر باهاش این راهم امتحان کنچون اکثرا هم زنه هم مرده میرینن به خودشون

میتونم درک کنم😕

ولی قوی باش نزار یه غریبه انقد راحت بچه تو بی پدر کنه، بزرگ کردن پسر بدون مرد خیلی خیلی سخته ها

چی بگم والا اینم شانس مادر بیچاره است خب اخه من میخوام از این شهر برم و اگه بخواد روزی با باباش رفیق بشه نمیدونم سخته برام اما بخدا من جز خوشحالی و راحتی بچم چیزی نمیخوام فقط تا بچه است و ضعیفه ازش مراقبت میکنم بعدشو میسپرم به خدا

اگه سمتش برم به این خبر میده و خیلی شر راه میفته منتظرم تا اول پدر و برادرم بیان بعد برم سراغش

اگه همسرتون اینکارو بکنه هم میگی ولش بذار راحت باشه؟؟

بزرگ کردن پسر بدون پدر....😕