۲۵ سالمه.ازوقتی یادمه به همه نیازهای من بی توجه بودن به اینکه کجا ضربه خوردم کجا خندیدم؛ تاوقتی خواهرم مجرد بود حق ورود خواستگار نداشتم انگار ک دل ندارم خواسته ندارم و همین ها باعث میشد فک کنم نباید بهم توجه بشه جوری ک وقتی کسی بهم توجه میکرد میگفتم عع!! مگه من مهمم؟! اینجور بگم ک از اول تا آخر زندگیم شده ماجراهای خواهرم..وقتی بد میشم باهاش کل خانواده باهام بد میشن اصلا یه بار هم درک نکردن ک زندگی من داره به کجا پیش می‌ره ؟ بخدا من یه بار نگرانی اینارو حس نکردم.محبت خالص مادرانه ندیدم یه بار برا بیماریم همراه وایستاد برام کلی منت زدن سرم..میخوام یه فکری به حال خودم بکنم ولی نمیتونم خانوادم مث انگل چسبیدن به پاهام ولم نمیکنن واقعا هیچ سودی از طرفشون دریافت نکردم فقط دارم تباه میشم
اول برو ببین برات دعا نزده باشع کسی که بین تو وخانوادت دلسردی پیش بیاد
اینکه از بچگی بهم بی توجه بودن مثال میگم مادرم سر ماه ک میشه کارت رو برا خواهرم می‌کشه ولی تا من خودم به زبون نیام اصلا به روش نمیاره پول داره هیچ وقت خرجم نکرده این چه دلیلی می‌تونه داشته باشه ؟ ک خانوادت کوچکترین خرج رو وظیفه شون هست احساس مسئولیت در مقالات نکنم....اینکه سن ازدواج رسیده ولی همچنان به امان خدا رهات کردن اینا چه دلیلی داره ؟
اول
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
35 ثانیه پیش
36 ثانیه پیش
39 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز