خاهر ما کرجیم
اینجوری که تو از مامان و بابات میگی
به نظرم بهزیستی برای برادرت بهتره
اگ اهل اصفهانی تا من بیارم داداشتو پیش خودمون شهربهارستانم
میگم دیگ من خودمم میخاستم برم بهزیستی ازارو اذیت ولی خب موندم همین طوری ببینم چی میشه ولی مامان بابام دوتاشونم ادم پستی هستن باز مادرم یکم رحم داره بابام ..نگم اخه کسی نیستش داداشمو نگه داره تو خونمون من مدرسه،میرم سرکار میرم مادرم سرکار میره و داداشم تنها میمونه نمیشه اخه و پدرمم خودش اوراس تو راه های شمال محتاده تو ماشین میخابه یکی میخاد اونو خونه راه بده 😞
اسی برادرت کاملا نابینا شده؟
آخه تو این سن پذیرش این مسئله خیلی براش سخته
اگه همون سه سالگی نا بینا میشد اینقدر براش سخت نبود چون اون موقع بخش حافظه دیداری مغز (بخشی که خاطره هامون ثبت میشن) هنوز شکل نگرفته و خاطره ای یادش نمیاد ذیرفتن نابینایی راحت تره
اما از ۶یا۷سالگی به بعد که حافظه دیداری شکل گرفت و همه خاطره ها تو ذهن ثبت شدن پذیرش مشکل نابینایی خیلی سخت میشه
چون خاطره ها یادش میاد
چهره پدر و مادرش
شکل و محیط خونه ای که توش زندگی میکرده و...
داداشت که تو ۱۴ سالگی نابینا شده همه ی این خاطره ها یادشه
و اینکه دیگه نمیتونه ببینه براش خیلی عذاب اوره
نزاریدش بهزیستی
برید آبشار عاطفه ها یا کمیته بگید بد سرپرسته
حتما یه خیر پیدا میشه که برادرتو تحت تکفل خودش بگیره
خیریه ی مهرآفرین هم خیلی کمک می کنه
به اونام زنگ بزن
مادرم میخاستش مدرسه ثبت نام کنه ولی نکرد دیگ چکن نمیبینه جایو 😔
