باز خوبه قبول کرده بره
من تا صدای خنده اش میاد میفهمم دسشویی داره بزور باید بفرستمش میبینی در عین داستان تعریف کردن یا کتاب خوندن یا محبتش دارم میکنم شروع میکنه به خندیدن
ینی خنده هاش نابودم کرده
حق داری
منم ی مادر عصبی هستم
ولی اشتباهه این کارمون
تقصیر اونا نیس واقعا
ما خودمون بچه خواستیم
حالا اسنکه شرتیطمون خوب نیستو همسر کمک نمیکنه و هزارتا مشکل دیگه واقعا تصیر این طفل معصوما نیس
باید خودمونو کنترل کنیم
همینجوری کردم یه مدت ندید گرفتم از هر ده بار که با محبت و آروم بهش میگم شاید دیگه عصبی بشم ولی الان فرشا رو شستم دیگه اعصاب ندارم یه ذره خونه اس فرشا که کثیف باشن آب بازی هم میخاد بکنه کلن گند میزنه به زندگی
ما هیچی نگیم بالاخره باید یه جوری ترکش کنه من همه روشی بکار بردم درو دیوار توالتو استیکر چسبوندم حتا گفتم شاید از دسشویی بدش بیا. می‌بردم حموم ولی الان دیگه کشش ندارم
ینی واقعا این روزا برام عین کابوسه فقط میگم تموم میشه یانه
دعا کن خواهر انشالله زودتر بزرگ شن خیلی دوس دارم وقتی بزرگ شد شرمنده این روزام نشم
ولی خیلی سخته تحملش
آخه همین یه کار نیست باز بقیه رو تحمل میکنم این خیلی رو مخمه چون هی باید پاهامونو بشوریم دست خیس رو زمین نذاریم
نمیدونم از تنهاییشه بخاطر شنواییش چون گفتارش خوب نیست خیلی با بچه ها نمیتونه ارتباط بگیره همبازی نداره
میدونمم چقدم این زدنا اعتماد بنفس بچه رو نابود میکنه
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
14 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز