دست خودم نیست همش فکرای بد میاد سراغم تهش میگم چیزی نیست ولی حالم خوب نمیشه بیشتر اطرافیان هم ناراحت میکنم نمیدونم چه کنم اخه چرا قبلیع اینطور شد اینم اینطور بشه
اخه من هنوز سنی ندارم ۲۴ سالمه ولی به فکر اینجیزام و خودمو زیاد درگیرشون کردم اخه چطوری بیخیال باشم
الان تا یه چیزی میشه سریع اشکم میاد بدم میاد از این حالتم
بارداری معلومه هورمونات بهم میریزه ..
نمیتونی بیخیال باشی عزیزم. مگه مادر میتونه نگران نباشه؟ تنها کاری که از دستمون برمیاد پذیرفتنه. باید بپذیری که در برابر یه سری امور ناتوان هستی اما همه چیز تو مسیر صلاح و رشد ماست. مطمئن باش اگه وجود اون بچه به خیر و صلاح شما باشه به سلامتی بغل میگیریش. اگه خدایی نکرده نشد هم یعنی همین به صلاحت بوده. فقط بگرد و درسی که باید از این ماجرا بگیری رو پیدا کن. به تجربه بهم ثابت شده. دنیا ما رو اگه شده هزار بار با یه اتفاق تلخ آزمایش میکنه و زمانی ولمون میکنه که درسمونو گرفته باشیم.
هنوز خیلی جوون هستی ادما توی سن پایین احساسی تر هستند به مرور که سنت بالاتر بره و ناخواسته با مسائل زیادی توی زندگی دست و پنجه نرم کنی خود به خود قوی میشی یه جایی به خودت میای میبینی دلت حتی سنگ هم شده دیگه به این اسونی گریه نمی کنی من وقتی هم سن شما بودم به قول شوهرم اشکم دم مشکم بود الان که ۴۰ رو رد کردم انگار به جای قلب یه تیکه سنگ توی سینم هست به خاطر سختی های زیادی هست که کشیدم در ضمن شما بارداری و هورمون هاتون هم بهم ریخته یکم حساس تر شدی
