هشت ساله دارم از سمت شوهرم تحقیر میشم میزنه تو سرم که تو هیچی نیستی، دست پخت و سلیقه و خونه داری مادرش عالیه اخلاقشونم خوبه همش اونا رو میکوبه به سرم حس عقده و حقارت و دوست داشتنی نبودن دارم، امروز آرزو کردم کاش بد و سطح پایین بودن که انقدر تو مقایسه شوهرم سرشکسته نبودم....
بازم خداروشکر
دلم پر بود اومدم درد و دل کنم...
عزیزم چرا ازشون یاد نمیگیری؟الگوی خوبی هستن شمام تلاشکن سطح خونه داری و ارایش و پیرتیش و....ببری بالا
باز خوبه انصاف داری و وتقعیت رو میگی‌درباده خانواده شوهرک.ولی بنطرم با شوهرت صبحت کن.اخهمگه میشه تو هیچی خوبی ای نداشته باشی؟بنطر من شما فقط اعتماد بنفس ندارید
مشکل از شوهرته. یه آدم نرمال تحقیر و سرزنش نمیکنه. هرچقدر هم که اونا خوب باشن؛ قطعا تو هم خوبی داری ؛ چرا اونا رو نمیبینه عزیزم
از خودت پیشش تعریف کن.اول خودت به خودت تدرش بده.از نگاه شوهرت به خودت نگاه نکن.من یه مدت اگش به تودم میگفتم وااای چاق شدم ایجور شدم اوجور شدم دیدم شوهرم بدتراز حرفای خودم بهم میزنه.منم اول کاری هرچندوقت یبار عیب هوشو بهش میگفتم و چند روز بعدش از خودم تعریف میکرد بعد مدتی فقط ازم تعریف میکرد.شک نکن اون چیزایی داره که تو فقط چون شوهرته نمیگیش توام با شوخی و خنده عیب هاشو باش بگو
اوه بهت حسودی میکنه و نمیخواد پا بگیری عزیزم.نزار تو سری خورت کنه ..بهش بگو اگه هنرم هیچی نیست پس توام بیا بکش.زن صعیفی نباش چون تو الگو بچه هاتی نزار اونا هم فکر کنن برای اینکه پسندیده بشن باید کوتاه بیان
