اینی که میگم درمورد خودمه میخوام صادقانه نظرتون رو بدین اینکه اگه جای من بودید چه تصمیمی میگرفتیم من خانواده ام خیلی فقیرن به هزار بدبختی تونستم فرهنگیان قبول بشم به حالا یه خاستگار برام اومده خیلی خیلی پولدار از اقوام دور مادریم هستن تصور کنید خونه شون الهیه است بعد طرف ۱۵ سال ازم بزرگ تره شرط هم گذاشته که درسم رو ول کنم حالا موندم تو دوراهی من همیشه آرزوم بود تو اون بالاشهر های تهران زندگی کنم از طرفی میترسم تصمیم اشتباه بگیرم میترسم اگه ردش کنم تا ابد به عنوان یه حسرت تو دلم بمونه
چشم بسته میگم اشتباه محض
من قبول میکردم
خدایی خیلی خیلی تصمیم سختیه
به نظرم قبولش کن
چند سالتونه هردو؟
خوشتیپه؟
چرا نمیذاره درستو ادامه بدی
بگو تو پول و خرجمو تضمین میکنی درس نخونم چون وقتی پول بده تو نیاز به کارکردن نداری
و اینکه ب سن و سال نیست من خاستگار داشتم پولدار و ۲۱ سال ازم بزرگ تر بود یعنی من ۱۷ اون ۳۸ افسوس میخورم کاش قبول میکردم
باید ببینی هدفت از درس خوندن چیه
با درس خوندن میخواستی به چه هدفی برسی
پولش برات مهمه ؟ استقلالش ؟ یا صرفا خود درس خوندن ؟
اگه مورد اولیه این طرف این هدفت رو براورده می‌کنه اما اگه دو تای بعدیه اشتباه نکن
معلومه آدم کنترل گریه. چون هم مخالف درس خونده هم دخترسن پایین میخواد
با وجود اینکه خودم پول واسم خیلی مهمه ولی استقلالی واسم مهم تره.
وای خدا من اسم جدا شدن از درس ی خاطر شوهر میاد تن و بدنم مبارزه چون با زحمت ب اینجا رسیدیم
چرا درستو ول کنی؟بنظرم اشتباهه اگه بری شکاک باشه چی؟نتونی از پولش استفاده کنی با مشاور صحبت کن ولی اشتباهه
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
31 ثانیه پیش
32 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
