غربت آن است که یاران ببرند از یاد

چه حس غریبی دارم انگار تو این شهر مثال یک روح و شبح هستم که کسی منو نمیبینه و انگار که ویروس یا بیماری دارم یه جوری سرسنگین و عجیب رفتار میکنن باهام همون هایی که رفیق ودوست و فامیل و...بودن انگار که اضافی ام این حس غربتی لعنتی چیه ؟؟

انگار چون ثروتمند شدن یا به جایگاه اجتماعی یا اقتصادی ای رسیدن تو دیگه نردبون بودی براشون و غریبه ای ....

تا حالا تجربه داشتید اینطور حس رو ؟؟

چیشد آدم ها اینطور پول پرست یا جایگاه پرست و منفعت طلب یا مقام و منصب و ..پرست شدن ؟؟

.....نظراتتون رو برام بنویسید ....