یکی دوسال اخیر هرچی آدم میشناختم از غریبه و آشنا و فامیل دور و نزدیک و...درکل هرکی رو که میشناسم دور و اطرافم بجز مادرپدرم ، به نحوی حسادتشون رو نشون دادن و حالمو بهم زدن و فهمیدم همشون بدمو میخوان و حسادت میکنن
به طوری که الان تو دلم که دارم فکر میکنم ۱ دونه هم دوست ندارم و میدونم همشون دشمنن
به نظرتون وقتی تو زندگی چنین اتفاقی میفته برای آدم,خدا چه پیامی رو میخواد بهم بفهمونه؟
میخواد یاد بگیری رو پای خودت بایستی.بدونی‌تنهایی و تلاشتو بیشتر کنی.میخواد تورو بسازه
اتفاقا منم تو همچین موقعیتی هستم
اینو میگه که فقط به خدا توکل کن خدا برای تو بس است خدا از هر پدرو مادری مهربانتر از هر رفیقی رفیقتر
من از بچگی تک فرزند بودم خیلی بدم میومد از تنهایی ,, هدفم از آدمای اطرافم پر کردن وقتم و ابراز عشق و محبت بود ، همینکه مثلا با خالم بشینم درد و دل کنم، نه اینکه ازشون تو زندگیم کمک بگیرم
ولی حسادتشون نزاشت دیگه آدمی دورم بمونه
۱. حسودی خیلی بده پس سعی کن حسود نباشی ۲. فقط به خودم اعتماد کن نه آدمها ؛ با اونها مهربان باش ولی روشون حساب نکن
ذات آدم همینه مگر اینکه رو خودش کارکرده باشه و گرنه اکثرا حسودن
توکلت به خدا باشه وبه هیچ کس اعتماد نکن....
عزیزم خب اساس دنیا همینه
خدایی که انسان و فرشته و طبیعت رو آفریده شیطان رو هم آفریده
جهان بر مبنای تضادها برقراره
همون دوست و آشنایی که حسادتتو میکنه به جاش ممکنه به دردتم بخوره
به جای غر زدن طرز استفاده از آدما رو یاد بگیر به دردت میخوره
