سلام من الان ۳۲ سالمه متاهلم و بچه دارم
باز سال‌های قبل بهتر بودم
هر چی میگذره کودکیم بیشتر اذیتم میکنه
کتکی نخوردم بگم کتک خوردم
اخلاق بد و عصبانیت بابام و ترس همیشگیمون ازش
نزاشت جوونی کنیم
اصلا دست بر نمیداره ،دوست دارم فقط گریه کنم
صبحها بی انگیزه پامیشم ،اوضام خیلییی بیریخته
اصلا دلم آروم نمیگیره ،خدایی نکرده تو این خال روحیم اگر اتفاقی بیفته ،عزیزی از دست بدم یا هر اتفاقی خودم و از بین میبرم
از بس روحم در عذابه
چیکار کنممم؟؟
داری رو ب افسردگی‌میری
فقط مشاوره کمک میکنه
من با مشاور اروم شدم
رها کن و بجنگ
داری سخت میگیری
همین که خاطره ی کتک نداری، 10 هیچ جلویی
شوهر و بچه هم که داری. خودتو حسابی سرگرم کن
فراموش نمیشه
باید کنار بیای
نامه خیالی بنویسید به اون اشخاص
اگر دیدید بهتر نشدید شاید نیاز به تراپی زخم های گذشته باشه
همینجور پیش بری کودکی بچه هاتو داغون میکنی واین چرخه معیوب ادامه پیدا میکنه ،یکی باید قطع کننده این چرخه باشه
داغ کودکی داغی که هرگز جاش ترمیم پیدا نمیکنه حتی اگه به سن نوح برسی
