یادمه پارسال، تو شهر خودمون، خودم در حالیکه مبتلا به کرونا شده بودم، مامانم رو بردم سی سی یو بستری کردم، رو پام نمی‌تونستم بایستم. جلوی میز پرستاری رو زمین نشستم تا کارهای پذیرش رو انجام بدم.
آخ که وقتی یادم میاد چقدر دلم می‌سوزه برای خودم، خودمون
من تو شهره خودمم هیچ رفت و آمده خانوادگی نداریم بابام تصادف کرد داداشاش چند ماه بعد فقط گفتن مواظب بابات باش دردسر دیگه برا ما درست نکنه اونا حتی زنگم نزدن کلا آرامششون زود بهم میخوره ما هم دوسال تنهایی کشیدیم شدید پسرم افسردگی گرفت خودمم همینجور آخر مجبور شدیم بریم سراغ دوستایی که خیلیم خوشمون نمیومد ولی خداروشکر الان دوستای خوب پیدا کردیم ولی سنشون بالاس اصلا انگار همسن و هم تیپمون نیس تو این شهر
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز