دختر هایی که مادرشون سر کار میره

بله و ما هم بسیار مستقل تریم

 من کلا مادر نداشتم از بچگی ولی مادرم روانشناس بود و همون چند سالی که تو زندگیم بود واقعا تاثیر خیلی مثبتی داشت و باعث شد شخصیت مستقل و مثبتی پیدا کنم 

تو دوران مدرسه و قبلش راضی نبودم.دوس داشتم خونه باشه .ناهار به موقع باشه..

پسر من که خیلی ناراضی هست که سر کار می رم

بچه بودنی ناراحت بودم اما بعدا خوشحال شدم چون مادرم یه زن مستقل و قوی بود منم اون رو برای خودم الگو قرار دادم 

حس خوبی داشت اینکه همه با هم میرفتیم بیرون(تا وقتی مدرسه میرفتم) و همه با هم برمیگشتیم😃

از طرفی سر ظهر همه خسته بودن و استراحت میکردن و همه خستگی همو میفهمیدن.

دوسالی ک پشت کنکور بودمم من جای مامانم ناهار میپختم تا از سرکار بیاد.

من مادرم نمیره ولی اطرافیان که دیدم اکثرا توی یه سنی حدود نوجوانی ناراضی میشن ولی بعدا افتخار میکنن

معدود کسایی دیدم کلا ناراضی باشن

بله ولی ۳ سال اول حضور مادر خیلی مهمه 

نه

اگه نمی رفت مشکلات مالیمون بیشتر بود

اگه نمی رفت فرقی برای وقتی. که برای من می ذاره نداشت چون اون تایم بالاخره منم بیرونم

اما حالا که می ره داره کار دو نفرو انجام می ده

هم کارای خونه

هم کار یه مرد شاغل

اما خب دلش به این خوشه ما نمی تونیم مجبورش کنیم تو خونه بمونه

راضی بودم ولی بنا به دلایلی مادرم شغلش رو کنار گذاشت

مادرم شرایطش جوری بود که خوب شد که رفت سرکار

ولی ایکاش شرایط جوری بود کنارم میموند 

ایکاش هم خودش هم من خوشبخت کنار هم بودیم سالهایی که بهش نیاز داشتم. 

خیلی زحمت کشید 

 هر روز فشار کاریش و خستگیش و فشار خانوادگی اونقدر روی دوشش بود که نتونستم باهاش حرف بزنم 

ایکاش مثل مادر دخترای دیگه بیشتر وقت داشتیم

دلیل شاغل نشدنم، شاغل بودن مادرم بود 

مامان من یه مدت میرفت خیلی خوب بود😂خونه نبود هی بهم گیر بده میرفتم واس خودم آشپزی 

تازه پولم داشت واسم چیزی میخرید حال میکردم ولی خب بچه کوچیک اذیت میشه

من کوچیک نبودم 

راضیم مشکلی نداشتم

منتها مادر من ساعت 2 اینا خونه بود دیگه

من ناراضی بودم میومدم خونه تاریک خودم باید کلید مینداختم میومدم ناهار نبود . میومد خسته بود