پیامدها و راهکارهای زندگی با مادر خودشیفته و آزارگر

دقیقا همینه دوست عزیز. 

اصلا بدترین مشکل ماهمین بوده. به خاطر تابوهای فرهنگی و اجتماعی حتی می ترسیدیم در این مورد با کسی حرف بزنیم و همه ی بار رو سالها و تنهایی به دوش کشیدیم. خوشبختانه الان زمانه بهتر شده و آگاهی بالا رفته ما هم بزرگسال شدیم و اون قدر ترسو و ضعیف نیستیم. پس حالا که شرایط بهتره باید به هم کمک کنیم

سلام به شما و همه ی دوستان عزیز

توی این مدت که قطع ارتباط کردم. اتفاقات زیادی افتاد و مادرم سعی کرد با یه نقشه ی جانانه دوباره باهام ارتباط برقرار کنه. ولی من متوجه شدم و با قاطعیت باهاشون ( یعنی با مادر و پدرم ) برخورد کردم. متاسفانه مادرم موفق شده پدرمو صد در صد با خودش همراه کنه. مادرم در ارتباط من با پسرخاله و خاله ام هم نفوذ کرد و اونا رو هم خراب کرد. اما چیزی که باعث شد واقعا مطمئن بشم که مادرم خیلی آسیب رسان هست، این بود که دیدم حتی به دوست صمیمی هم زنگ زده و سعی کرده دو به هم زنی کنه تا من تنهای تنها بمونم. تماسش با دوستم انقدر بد بوده که دوستم حاضر نشد جزئیات رو بهم بگه و خیلی برام ناراحت بود.

من تصمیم گرفتم به همه بگم که با مادرم ارتباط ندارم و اینجوری شد که متوجه شدم مادرم جلوی بقیه ی افراد فامیل و دوست و آشنا تظاهر می کنه با من در ارتباطه! 

یه چیز دیگه هم متوجه شدم اونم این بود که من خیلی کمتر گریه می کنم. قبلا به خاطر هر چیزی گریه می کردم و خیلی غمگین و غصه دار بودم. حدود یک سال و نیمه با مشاور هم صحبت می کنم. 

دوستان عزیز مسئله ای که من باهاش بیشتر درگیر بودم این بودم و هستم این بود که به پذیرش و قطعیت کامل نرسیده بودم و هنوزم دارم روش کار می کنم. یه چیز دیگه هم متوجه شدم که واقعا متاسفم کرد در اعماق ناخوداگاهم ترس از مادرم وجود داره و این یکی از ریشه های نشخوار ذهنیمه! من اصلا به خودم اعتماد نداشتم و این چیزیه که دارم روش کار می کنم. من انگار دوباره متولد شدم و تازه دارم زندگی رو یه جور دیگه و از اول یاد می گیرم. اما موفق شدم احساس گناهم رو تا حد خیلییی زیادی مهار کنم. تاییدطلب هم خیلی بودم الان کمتر هستم یا حداقل بهش آگاهم. 

خلاصه که راه پر پیچ و خمیه و در عین حال جالب و هیجان انگیرم هست. 

برای همه تون آرزوی موفقیت و صلح درونی می کنم

دوست عزیز غلبه بر احساس گناه اولین و مهم ترین مرحله هست. حتی آگاه شدن بهش هم خیلییی مهمه. بعد از اون خشم و حتی نفرت ممکنه بالا بیاد توی این مرحله مراقب باشید که این احساسات منفی روی سایر جنبه های زندگی تون اثر نذاره. مثلا روی رابطه با همسر و فرزند، دوستان و محیط کار و غیره.

من به شخصه دچار مشکل نشخوار فکری هم شدم که واقعا آزار دهنده اس. و خیلی روش کار کردم. ممکنه با خشم دچار افسردگی و یا حتی حالت های سوگ هم بشید. یعنی قطع امید، رها شدگی، تنهایی و قربانی بودن. ولی توی این احساسات نمونید. بعدش یه کم بهتر میشه، به خصوص اگر یه حلقه ی حمایتی داشته باشید. توی این مراحل از افراد قضاوتگر و نصیحت گو به شدت پرهیز کنید. سراغ افرادی که با شما همدلی می کنن برید. 

بعدش انگار کم کم به خودتون میاین. می بینید عه منم یه زندگی دارم برای خودم! و این یعنی بهبودی داره شروع میشه. انگار خودتون رو می بینید و به خودتون ارزش میدید. مثلا من با رسیدن به وضع خونه شروع کردم. مرتب کردن خرید وسایل و جدید. بعد بیشتر به خودم اومدم. شروع کردم به ترجمه کردن یه کتاب که خیلی خوب بود و فهمیدم من واقعا می تونم! بعد با حمایت همسرم یه دوره ی آموزشی رو شروع کردم. انگار همه چیز فرق می کنه انگار همون آدمای قبل مثلا خاله و عمه و دوست تان رو دوباره از اول می شناسید. این خوبه یعنی خودتون شدید و دنیا رو دارید به چشم خودتون می بینید. البته اون خشم و غم و حال بد هم هست توی وجودتون فقط انگار کوچیک تر شده و مهار کردنی تر ، اگه قبلا شبیه یه دیو دو سر بود الان یه شبیه یه بچه ی دردسر سازه . من فکر نمی کنم این احساسات محو بشن فقط ضعیف تر می شن و ما با جنبه های مثبت تری از خودمون آشنا می شبم که هدایت ما رو این جنبه ها بر عهده می گیرن.

موفق باشبد

من هم هستم برای گوش دادن به حرفای شما .و اینکه واقعا کار بزرگی بود تو این زمینه تاپیک زدن قدم بزرگی بود.ممنونم ازتون

راهکاره خیلی خوبیه ممنون از به اشتراک گذاشتنش.

در مورد پدر های خودشیفته و آزارگر چی ؟ نمی‌تونیم اینجا بگیم ؟؟

سلام دوست عزیز

در مورد فاصله ی جغرافیایی می تونم بگم از یه نظر کمک کننده است و از یک نظر هم نیست. از این جهت که دسترسی اون افراد رو به شما کم می کنه و یا حداقل سخت تر می کنه می تونه کمک کننده باشه. ولی باید در نظر گرفت که آسیب ها و تروماها رو هر جای دنیا که بریم با خودمون می بریم. پس باید برای درمان این مشکلات به هر حال فکر دیگه ای کرد چه نزدیک مادر خود شیفته باشید و چه دور. دور شدن از خانوادم به خود من یه چیزی رو یاد داد اینکه فهمیدم می تونم بدون اونا زندگی کنم و روی پای خودم وایسم واقعا باعث شد به خودم اعتماد کنم و جلوه ی دیگه ای از خودم رو ببینم. همینم یه نقطه ی تحول در ارتباط با خانوادم شد. ولی به نظرم بهتره اول روی مشکلات تون و تروماها و زخم هاتون کار کنید و وقتی مطمئن شدید تا حد زیادی برطرف شدن بعد اقدام به مهاجرت و فاصله گرفتن از خانوادتون کنید اینطوری شرایط رو بیشتر می تونید کنترل کنید و کمتر دچار تنش می شید و می تونید تصمیمات بهتری بگیرید

سلام دوست عزیز

با تعریفی که از مشاورتون کردین فکر نمی کنم مشاور خوبی بوده چون مشاور اصلا در مورد خودش هیچ حرفی نمی زنه و اصلا قضاوت گر و سرزنش گر نیست و فقط با بی طرفی به شما گوش میده و سعی می کنه به شما کمک کنه تا موقعیت رو تحلیل کنید و خودتون به نتایج جدیدی در مورد خودتون و دیگران برسید و همین کار به شما کمک می کنه شناخت تازه ای از خودتون و موقعیت به دست بیارید. البته بعضی وقتام تکنیک یاد میده. به هر حال من خودم قبل از اینکه با مشاور شروع کنم خیلی کتاب خونده بودم و روان شناس گوش کرده بودم و خیلی چیزا رو فهمیده بودم اما وقتی مادرم حدود یک سال و نیم پیش یه نقشه کشید تا دوباره من رو گول بزنه و بازی بده خیلی حالم بد شد و تصمیم گرفتم با مشاورم صحبت کنم. الان مشاور به من کمک کرده تا اطمینان پیدا کنم که نتایجی که در اثر مطالعه گرفته بودم، درست هستند بهم کمک کرده که بفهمم باید روی پذیرش موقعیتم بیشتر کار کنم و اینکه تایید طلبی رو کنار بگذارم. ولی به نظرم عمده ی کار رو خودم با مطالعه انجام داده بودم. البته همه ممکنه نتونن با کتاب جلو برن. به هر حال مشاور و روان شناس بد خیلییی زیاده متاسفانه. سعی کنید به دام شون نیفتید چون واقعا ویران گر هستند. 

یه نکته ی مهمی هست که این نظر شخصی منه. به نظر من آدمای اطراف مون یا به قول شما کسایی که باهاشون ارتباطات حیاتی داریم اگه آدمای سالم و نرمالی باشن و واقعا ما رو دوست داشته باشن، مادر خودشیفته مون نباید بتونه روشون اثر بذاره. مثلا در مورد خودم مادرم نتونست روی دوستم اثر بذاره حتی تماسی که با دوستم گرفت باعث شد دوستم به من نزدیک تر بشه و با من همدردی بیشتری کنه. چون واقعا برام ناراحت شد که همچین مادری دارم حتی گفت که پدر مادرش هم خیلی برام متاسف هستن و از این به بعد می تونم روی اونا به عنوان خانواده ی خودم حساب کنم. ولی مثلا پسرخاله ام واقعا غیر عادی عمل کرد و من مطمئنم که آدم ریاکار و غیرقابل اعتمادیه یا مثلا پدرم! کسی که باید در هر شرایطی پشتم رو می گرفت. ولی مثلا یکی دیگه از خاله هام در ارتباطش با من هیچ تغییری نداد ولی اون یکی خالم همدست مادرم شده بود البته بماند که بعد با هم دعوا کردن. این باعث میشه شما یه مقدار اطرافیانت تون رو هم بشناسید و ببینید آیا این آدما شما رو به خاطر خودتون دوست داشتن یا صرفاً به خاطر اینکه تا به حال توی تیم مادرتون بودید شما رو میخواستن