قصه ی من و پسرم

۹ سال پیش ازدواج کردم و یه سال و نیم بعدش رفتم تو اقدام و باردار نشدم. آزمایشات مختلف انجام شد و جفتمون نه تنها سالم که عالی بودیم. لاپاراسکوپی و عکس رنگی رحم و ... همه بی عیب بودن. طبق روال معمول داروهای تحریک تخمک و آمپول و ... شروع شد و در نتیجه رحم من با اون شرایط عالی به تدریج دچار کیست های بزرگ و فیبر شد و به علت مصرف خودسرانه رازیانه و بابونه پرولاکتینم رفت بالا(البته هیچکدوم از علایم پرولاکتین بالارو نداشتم من) و کم کاری شدید تیروئید گرفتم و ذخیره تخمدانمم 1 بود( نمی دونم قبلش چند بوده). حتما این موارد رو اگه باردار نشدید چک کنین.
سال 97 رفتیم برای آی وی اف و 12 تا جنین نه چندان با کیفیت تشکیل شد. دو انتقال اولم منفی بود. 
سال 98 انتقال سوم گرفت که از همون اول دل درد و لکه بینی داشتم و تقریبا 4 هفته بعد از انتقال سقط شد. 
به مدت یکسال رفتم طب سوزنی و تو همون مرکز سه بار آی یو آی کردم که نگرفت. پزشک سوزنی می گفتن اصلا شما دو تا ژنتون به هم نمی خوره و باید جدا بشین! 
پزشکمو عوض کردم و آذر سال 99 انتقال چهارم منفی شد. 
بعد از انتقال چهارم تو نی نی سایت دیدم از قرص آگنوگل خیلی تعریف کرده بودن. گفتن باید از روز 5 سیکل بخوری تا اول سیکل بعدی. با ترس و بی اعتمادی شروع کردم به خوردن و در کمال بهت و ناباوری همون ماه طبیعی باردار شدم و شرایطم عالی بود. اما 10 روز بعد یه روز صبح بیدار شدم و رفتم دستشویی و دیدم ادرارم پر از خونه. رفتم سونو و جنین سقط شده بود. بعدها فهمیدیم سقطها بخاطر مشکلات انعقادی خون بوده. 
قرار بود بعد از نوروز برم دوباره برای انتقال. همون ماه دوباره آگنوگل خوردم و باردار شدم باز. اینبار دکتر شیاف و آسپرین و انوکساپارین برام شروع کرد. بچه پسر بود. تمام آزمایشا و سونوها حتی آزمایش سل فری با اون قیمت گزاف رفتیم و همه چی عالی بود. تا سونوی هفته ی 31. یه جهش کروموزومی عجیب و بچه یه بیماری خیلی نادر گرفته بود که همراه با عقب ماندگی شدید ذهنی و جسمی و درد بسیاره. دنیا رو سرم خراب شد. گفتن بچه به زودی می میره و اگرم نمیره و به دنیا بیاد زندگیش با درد و زحمت بسیار خواهد بود.
پزشکم به دادمون رسید و گفت تا بچه ریه ش نرسیده براتون درش میارم. من هفته 33 در حالیکه بچه م تا آخرین لحظات داشت لگد میزد، رفتم اتاق عمل و چون بیماریش خیلی پیشرفته بود طبق پیش بینی دکتر به محض خروج از شکم من قلبش ایستاده بود. می دونم الان به عده قراره بگن چطور دلت اومد و ... ولی الان پشیمون نیستم چون کم ندیدم کسانی که به امید شفا و ... موجود دردمندی رو به دنیا آوردن.
سه ماه از تولد پسر آسمانی من گذشت و دوباره با آگنوگل باردار شدم. 6 هفته بودم که دل دردای شدید شروع شد. به فاصله هر 3 ساعت دل دردای غیرقابل تحمل 10 دقیقه ای که از درد نعره می زدم. سونوی اورژانسی شدم گفتن یه کیست شکلاتی 8 سانتی تو تخمدان راست داری و چسبندگی رحم و آندومتریوز لگن و کلی چیز عجیب غریب دیگه. دردتم باید تحمل کنی هیچ درمانی نداره! چندین بار رفتم دکتر و سونو شدم بلکه علت دردامو بفهمن، ولی حرفای قبلیو تکرار کردن. هفته 9 شد و رفتم واسه سونوی قلب و این بار سونوگرافیست گفت شما یه مورد خیلی نادری و دو تا جنین داری! یه دونه تو رحم یه دونه تو لوله ی سمت راستت! و خدا رحم کرده لوله ت نترکیده و ... 
سریع بستریم کردن و لوله ی سمت راستمو برداشتن و خوشبختانه جنین داخل رحم سالم موند.
دلم اصلا پسر نمی خواست فکر می کردم اگه دختر باشه احتمال سلامتش بیشتره. ولی این یکیم پسر شد و ترس من بیشتر.
با ترس و وحشت سونوها و ازمایشارو می رفتم و اکوی قلب جنینم هر ماه تکرار می کردم تا اگر این بچه هم مشکل داشت زودتر یه فکری بکنم. 
بعد از 7 سال دویدن، بالاخره منو و پسرم به وصال هم رسیدیم. 
سعی کردم کوتاه بنویسم و از جزئیات نگفتم و از احساساتم. از حرف مردم، گریه ها، ناامیدی، عذاب وجدان، استیصال و آرزوی مرگ و خانواده پرجمعیت همسرم که سالی چنتا نوزاد بهش اضافه میشد و بد تر از همه سیسمونی آبی که تو کمد تلنبار شده بود و هر شب پناه اشکای من بود.
من هم ناباروری رو تجربه کردم، هم سقط و هم مرده زایی و هم بارداری خارح رحمی. در این مسیر پیر شدم. تمام شدم. اما در نهایت رسیدم.
دوستان به خدا توکل کنید و امیدوار باشین ولی مبادا با فکر شفا و معجزه از تلاش و معالجه دست بردارین. طی کردن این مسیر خیلی سخته ولی غیر ممکن نیست.

لعنت به ناباروری😭

بله خدارو شکر

انشاالله

🙏

🙏