هوو داشتن

عزیزم دوتا بچه کوچیک دارم.به خاطر اونا واستادم چون دلم میسوزه و حیفم میاد.اگه کاری به کار شوهرم نداشته باشم خیلی باهام خوبه ولی اگه یه سوال نابجا ازش بپرسم و از زن دیگه ای صحبت کنم عصبانی میشه و داغون میشم.برا همون تصمیم گرفتم بیخیال باشم خیلی سختمه و هیشکی هم خبر نداره.چندبار استخاره کردم حتی زنگ زدم دفتر مراجع استخاره کردم خوب بوده.ولی میدونی چیه حس میکنم اگه چیزی نگم و کاری به کارش نداشته باشم به احتمال زیاد اون موندگار بشهولی البته فقط صیغه ای باشه.شوهرم میدونه که من چیزی به کسی نمیگم چون خودم گفتم فقط به خاطر بچه هام و آبروم واستادم.و اینکه من به خدا واگذارشده کردم و حالشون نمیکنم انشالله که اون زن تقاص بده

بآور میکنی دقیقا نمدونم ولی از وقتی که فهمیدم مشکلاتمون صدبرابر شده و یه سره بحث میکنیم و من حساس شدم خیلی.شوهدم وقتی میبینه بدتر میکنه.

معمومیه.ربطی نداره به اون.البته نمتونم دلیلشو بگم ولی دقیق هم نمدونم چرا همچین کاری کرده باور میکنی چهار ساله که زن داره.البته اوایل خودم باورم نمیشد ولی بعد از رفتار و کاراش فهمیدم.از وقتی به روش آوردم اگه تو کاراش حساس بشم دعوا درست میکنه.وقتی مجبورم بمونم باید هیچی نگم

از رفتار و کاراش.یه جورایی از خیانت و این چیزا که حرف میزدم عصبانی میشد.الانم که باهاش بحث کنم طلبکار هم میشه.میگم حالا که مجبورم واستم باید چطور رفتار کنم که به سمت من برگرده و دوسم داشته باشه.میدونی میخام باهاش خوب باشم و بخندم ولی وقتی میبینم چه کاری در حقم کرده ازش متنفر میشم.ولی مجبورم روی خوش بهش نشون بدم

نه این ازین غلطا نمیکنه که عقد دایمش کنه چون خودش هم از ابروش می‌ترسه مطمئنم...واینکه بچه بیاره اصلا...یعنی من اجازه نمیدم که عقد دایمش کنه.الانشم راضی نیستم..میگم بزار باشه شاید خودش برگرده.میدونی از خدا خاستم که فقط بیاد بگه حلالم کن و از من بگذر اون وقت آروم میشم.و نمیخام یه تار مو از سرش کم بشه.چون زندگیمو دوس دارم پدر بچه هامه.فقط از خدا خاستم توی اون دنیا سزای کارشو ببینه.و اون زن هم تو این دنیا به بدترین شکل ممکن تقاص پس بده.و آه و گریه من دامنشو بگیره

واقعااااا.خدا نصیب دشمن آدم نکنه.خیلی سخته.ضربه ای که بعد میخوری از لحاظ روحی و روانی.حالا که تو اینجوری هستی میشه به من قوت قلب بدی که چیکار کمم آروم باشم و بهش فکر نکنم که زندگیم از هم نپاشه