اولین بار در اغوش گرفتن نینى های عزیز!!خوندن تجربه ها!!

سلام ماماناى عزیز
خسته نباشید و امیدوارم حال خودتوون و نینیهاتون خوب باشه
تو این تاپیک از شما ماماناى عزیز دعوت می کنم تجربه اولین بارى که نوزادتوون رو بغلتون دادن رو برا ما که هنوز مامان نشدیم بنویسین
چه احساسى بهتون دست داد
وقتى اولین گریشو شنیدین؟
هرکى خاطرشو بنویسه خیلى خوشحالمون میکنه

http://www.ninisite.com/discussion/thread.asp?threadID=7886&PageNumber=1




منظورم خاطراتى مثل اینه.: نقل قول از ((زایمان شیرینترین سختى دنیا)) ................یه لحظه احساس کردم خالی شدم و یه چیزی با حرکات سریع ازم خارج شد! بی‌اختیار خوشحال شدم، دردم تموم شد و احساس راحتی کردم، یه لحظه رو یادم میاد که احساس کردم گذاشتنش روی شکمم. صحنه بعدی جایی شبیه یک راهرو بود تاریکِ تاریک با صدای مامان که می‌گفتن: فرشته، سلام، خوب؟ من اینجام، چرا گریه می‌کنی؟ از پرستاری که صدرا رو آورده بود تا بهش شیر بدم پرسیدم: سالمه؟ و اون هم گفت: بله، سالمه، بیا اینم پسر زشتت، و من بی‌اختیار گفتم: زشت که نیست! اما اون لحظه اصلا ندیدمش! نمی‌دونم کی بود که من رو بردن بخش، هنوز کاملا به هوش نیومده بودم، باز مامان گفتن: سلام، چرا گریه می‌کنی؟ و قطرات اشک من بود که بی‌اختیار سرازیر می‌شد! صبح بود که صدرا رو آوردن تا بهش شیر بدم، دیدمش، زشت بود! .................. یا مثل این: ماما ها ایستاده بودند و انگار داشتند فیلم ترسناک میدیدند. 2 انقباض نزدیک بهم آمد که هر کدام با ? احساس فشار قوی همراه بود. با هر فشار احساس میکردم بافتهای بدنم در مسیر خروج بچه دارند از هم جدا می شوند. چشمهایم را بسته بودم و فشار میدادم؛ هر چند می سوختم ولی صدای شادی کریم و ماماها را می شنیدم که می گفتند یکم دیگه یکم دیگه بچه بیرون اومد اومد اومد و کریم دستم را رها کرد و رفت بسمت دوربین و من بدون باز کردن چشمهایم فشار میدادم تا اینکه حس کردم تمام هر چه درونم بود بیرون کشیده شد. سبک شدم. خالی شدم. دردهایم تمام شد. دکتر گفت شگفت انگیزه ساعت دقیقا 8:00 است. کریم گفت پروین نگاه کن و وقتی چشمهایم را باز کردم نمی توانستم باور کنم که من در وجودم او را پرورش داده ام. یک کودک نازنین و واقعی که داشت گریه میکرد. پسر من بود با همان قیافه ای که صبح تو مانیتور سونوگرافی دیده بودم. چشمهایم را لغزاندم بطرف ساعت 8:00:1? بود دوباره پاره تنم را نگاه کردم که همچنان مقابلم بود و بلافاصله پایین برده شد. برگشتم به طرف کریم که دوربین به دست و با شادی فراوان داشت میگفت وای خدای من!!!!! و من خوشحال و هیجان زده گفتم اصلا باورم نمیشه!! انتطارمون تموم شد!! کیارادمون دنیا اومد .!! بعد از تولد کیاراد هیجان زده و بسیار خوشحال بودم و دلم میخواست خوشحالیم را فریاد بزنم. تمام استرس هایم تمام شده بود و روحم به آرامش رسیده بود. شاید شبیه آرامش پس از طوفان!!! بعد از تست آپگار کیاراد را به کریم سپردند و او هم آورد برای من. بوسیدمش و سعی کردم کمی شیر بهش بدم .... ........ ز نگاهها و حالت خیلی آماده باش ماما متوجه شدم که دیگه آخر انتظار نزدیکه. با اولین انقباضات بعدی، اول سرش و بعد کم کم هم? بدنش رو پشت شیش? اشک دیدم . بلافاصله هم تو بغلم یه موجود کوچولوی صورتی پوشیده از پوست ومو رو حس کردم که بر خلاف تصورم گریه نمیکرد، بلکه به اطراف نگاه میکرد، انگار که متوجه شده باشه که به اون دنیایی که اینهمه برای رسیدن بهش عجول بوده رسیده و داره بر اندازش می کنه که ببینه ارزشش رو داشته یا نه. بعد هم تازه یادش اومد که رسمش اینه که گریه و دلتنگی کنه برای جایی که نه ماه توش بوده. لحظات خیلی باشکوهی بود. انگار تمام خستگی و دردم رو با اومدنش از من گرفت. حتی دیگه با اینکه اون انقباضات و درد همراهشون از بین رفته بودند ( یا من اون لحظه احساس نمیکردم) ولی خوابم هم دیگه نمی اومد. بی حال بودم ولی نه به اون شدتی که همون چند دقیقه قبل به یه خواب عمیق میرفتم. خوشحال بودم. انکار کارم رو به نفع احسن انجام داده بودم. نافش رو پدرش در حالیکه منتظر همچین دعوتی از جانب ماما برای چنین کاری نبود، برید وبرای دقایقی هم بغل پدرش رفت، خوشحالی و در عین حال گیجی از سر و روی پدرش هم میبارید. این لحظات ، لحظاتی فراموش نشدنی بودند که حتی یادآوری آنها بعد از سه سال، احساس شادی و غرورو لذت را همیشه برامون به ارمغان می آورد. ....
منظورم خاطراتى مثل اینه.: نقل قول از ((زایمان شیرینترین سختى دنیا))

................یه لحظه احساس کردم خالی شدم و یه چیزی با حرکات سریع ازم خارج شد! بی‌اختیار خوشحال شدم، دردم تموم شد و احساس راحتی کردم، یه لحظه رو یادم میاد که احساس کردم گذاشتنش روی شکمم. صحنه بعدی جایی شبیه یک راهرو بود تاریکِ تاریک با صدای مامان که می‌گفتن: فرشته، سلام، خوب؟ من اینجام، چرا گریه می‌کنی؟ از پرستاری که صدرا رو آورده بود تا بهش شیر بدم پرسیدم: سالمه؟ و اون هم گفت: بله، سالمه، بیا اینم پسر زشتت، و من بی‌اختیار گفتم: زشت که نیست! اما اون لحظه اصلا ندیدمش! نمی‌دونم کی بود که من رو بردن بخش، هنوز کاملا به هوش نیومده بودم، باز مامان گفتن: سلام، چرا گریه می‌کنی؟ و قطرات اشک من بود که بی‌اختیار سرازیر می‌شد! صبح بود که صدرا رو آوردن تا بهش شیر بدم، دیدمش، زشت بود! ..................

یا مثل این:

ماما ها ایستاده بودند و انگار داشتند فیلم ترسناک میدیدند.

2 انقباض نزدیک بهم آمد که هر کدام با ? احساس فشار قوی همراه بود. با هر فشار احساس میکردم بافتهای بدنم در مسیر خروج بچه دارند از هم جدا می شوند. چشمهایم را بسته بودم و فشار میدادم؛ هر چند می سوختم ولی صدای شادی کریم و ماماها را می شنیدم که می گفتند یکم دیگه یکم دیگه بچه بیرون اومد اومد اومد و کریم دستم را رها کرد و رفت بسمت دوربین و من بدون باز کردن چشمهایم فشار میدادم تا اینکه حس کردم تمام هر چه درونم بود بیرون کشیده شد. سبک شدم. خالی شدم. دردهایم تمام شد. دکتر گفت شگفت انگیزه ساعت دقیقا 8:00 است. کریم گفت پروین نگاه کن و وقتی چشمهایم را باز کردم نمی توانستم باور کنم که من در وجودم او را پرورش داده ام. یک کودک نازنین و واقعی که داشت گریه میکرد. پسر من بود با همان قیافه ای که صبح تو مانیتور سونوگرافی دیده بودم. چشمهایم را لغزاندم بطرف ساعت 8:00:1? بود دوباره پاره تنم را نگاه کردم که همچنان مقابلم بود و بلافاصله پایین برده شد. برگشتم به طرف کریم که دوربین به دست و با شادی فراوان داشت میگفت وای خدای من!!!!! و من خوشحال و هیجان زده گفتم اصلا باورم نمیشه!! انتطارمون تموم شد!! کیارادمون دنیا اومد .!!

بعد از تولد کیاراد هیجان زده و بسیار خوشحال بودم و دلم میخواست خوشحالیم را فریاد بزنم. تمام استرس هایم تمام شده بود و روحم به آرامش رسیده بود. شاید شبیه آرامش پس از طوفان!!!

بعد از تست آپگار کیاراد را به کریم سپردند و او هم آورد برای من. بوسیدمش و سعی کردم کمی شیر بهش بدم ....



........
ز نگاهها و حالت خیلی آماده باش ماما متوجه شدم که دیگه آخر انتظار نزدیکه. با اولین انقباضات بعدی، اول سرش و بعد کم کم هم? بدنش رو پشت شیش? اشک دیدم . بلافاصله هم تو بغلم یه موجود کوچولوی صورتی پوشیده از پوست ومو رو حس کردم که بر خلاف تصورم گریه نمیکرد، بلکه به اطراف نگاه میکرد، انگار که متوجه شده باشه که به اون دنیایی که اینهمه برای رسیدن بهش عجول بوده رسیده و داره بر اندازش می کنه که ببینه ارزشش رو داشته یا نه. بعد هم تازه یادش اومد که رسمش اینه که گریه و دلتنگی کنه برای جایی که نه ماه توش بوده. لحظات خیلی باشکوهی بود. انگار تمام خستگی و دردم رو با اومدنش از من گرفت. حتی دیگه با اینکه اون انقباضات و درد همراهشون از بین رفته بودند ( یا من اون لحظه احساس نمیکردم) ولی خوابم هم دیگه نمی اومد. بی حال بودم ولی نه به اون شدتی که همون چند دقیقه قبل به یه خواب عمیق میرفتم. خوشحال بودم. انکار کارم رو به نفع احسن انجام داده بودم.

نافش رو پدرش در حالیکه منتظر همچین دعوتی از جانب ماما برای چنین کاری نبود، برید وبرای دقایقی هم بغل پدرش رفت، خوشحالی و در عین حال گیجی از سر و روی پدرش هم میبارید.
این لحظات ، لحظاتی فراموش نشدنی بودند که حتی یادآوری آنها بعد از سه سال، احساس شادی و غرورو لذت را همیشه برامون به ارمغان می آورد. ....