بدون حامی بودن سخت ه

جایی نباشه بری نه خونه پدر نه جایی 

که بری گریه کنی قهر کنی بری .

من امروز که از خونه بیرونم کرد که برو .با پادرد که مشت زده بود بهش .رفتم تو پارک نشستم زیر بارون شدید 

شده تو خوشی ها کسب نبوده زنگ بزنم شادی مو تقسیم کنم یا بدی و ناراحتی مو بگم 

شده از زور دلتنگی برم تو خیابون اونقدر بگردم که پادرد بگیرم 

شده خانواده شوهر محل ندن بهت دعوتت نکنند خودشون جمع بشن .چون بگن دعوت کنیم که چی .وقتی خانواده ندارن که پسرمونو دعوت کنند

شده از زور نداشتن جهاز درست حسابی یا یه مراسم عقد سرت پایین باشه 

شده فردا پاتختی با پول کادو ها بری برای خودت جهاز بخری 

شده با صورت درب و داغون با لباس خونه بندازنت بیرون و جایی نباشه بری 

شده ...

امروز گفتم کاش در مسجد ها همیشه باز بود که آدم های مثل من شب برن خونه خدا 

من اگه یه بیست متر خونه داشتم اینجا این زندگی نمی موندم ...