داشتم فک میکردم چقدر آدمای امن خوبن ...آدمایی که رازدارن ..اونایی که میتونی کنارشون خودت باشی وتمام روحت روعریان کنی ...ازهمه چیز بی واهمه حرف بزنی ..بدون هراسی ازقضاوت شدن ..آدمایی که نه بالبها ،،،که باچشمها وروحشون لبخندمیزنند..بدون اینکه زیاد بداننداعتمادمیکنندوشاید خودشان هم هرگزنداننددرکدام روزسخت به تو رسیده اند وچطورخورشید شده اند وسط همه ی تاریکیهای دلت .....چقدددرررر خورشیدهاخوبن ...چقدربی منت وچقدرخوشبو وبوسیدنی وچقدر خاستنی اند ...مهربانی هایی که انگارنهرهای بهشتند،،روی آتش تنهایی ودرد ...
ودریغ که کم اند... ..خیلی کم ..
میون همه ی نابابها توباب دلم بودی 💟
