چرا بقیه ازم انتظار دارن ادم نرمالی باشم خوب باشم مهربون باشم عصبانی نشم وقتی زشت ترین حرفارو تو عمرم شنیدم وقتی کتک خوردم وقتی تحقیر شدم چرا نمیتونم ی بیمار روانی باشم؟؟ چرا حقشو ندارم
چرا وقتی اشتباه میکنم باهام بد رفتار میکنن چرا کسی درکم نمیکنه.هرکی دیگ جای من بود اینطور رفتارا باهاش میشد الان یا تیمارستان بود یا شوهر میکرد فرار میکرد
من موندم تحمل کردم درس خوندم پیشرفت کنم اما ب جایی نرسیدم
دست خودم نیس گاهی زود عصبانی میشم ب دوستم گفتم گمشو اما بعدش ازش عذرخواهی کردم و خواستم از دلش دربیارم
ولی منو نبخشید هرچی از دهنش درمیومد بهم گفت
شایدم حق دارن تقصیر بقیه نیس ک من تو زندگیم پر از زخمم
هیچوقت اشتباهاتمو هیچکس به خوبیام نبخشید
اما من همیشه بقیه رو بخشیدم حالشون پرسیدم دوباره باهاشون خوب شدم پا رو غرورم گذاشتم حتی وقتی بدترین حرفارو بهم زدن
اما هیچوقت هیچکس منو نبخشید با اینک میدونستن من تو شرایط نرمالی بزرگ نشدم