من دانشجوی سال ۲ پزشکی هستم و هر چند وقت که میشنوم یه رزیدنت یا اتند دیگه فوت شده حالم خیلی بد میشه برای تک تکشون گریه میکنم احساس فلج بودن بهم دست میده تا مدتها از فکرم بیرون نمیرن و از خودم میپرسم ممکنه من هم یه روز اسمم توی این لیست بلند و بالا بره؟ چون با خودم فکر میکنم اینا ته راهی که من میخواستم برمو رفتن علاوه بر اینها مشکلات شخصی و خانوادگی خیلی زیادی رو از اول زندگیم تحمل کردم و میکنم علاوه بر اینها از نظر شخصیتی خیلی انعطاف ناپذیر و کمالگرام و اینا منو آسیب پذیر میکنه.به دوستا و خانوادم چیزی نمیگم نمیخوام بهشون انرژی منفی بدم چطوری سلامت روانمو حفظ کنم و غرق ناامیدی و ناراحتی نشم؟البته بجز تراپیست چون توی این هفته حتما میرم
چرا اینکارو میکنن؟
چقد منییییی 😭😭😭
خودکشی؟؟
متوجه نشدم خودشون خودشونو می کشن؟
عجب
نمیفهمم
جایی هستن ک خیلیا ارزوشونه باشن
بعد از شیرینی قبولی استفاده نمیکنن
غیر از درس فعالیت دیگه هم داشته باش باشگاه کوه نوردی و چیزایی ازین قبیل
همون برو پیش تراپیست و جلساتتو ادامه بده به مرور حالت بهتر میشه
واااای واقعااااا چرا اینکارو میکنن؟؟؟
دلیل خاصی داره آیا؟؟؟؟
هم ترسیدم هم ناراحت واقعاااا
ایمان و اعتقاد هم مانع میشه
زندگی پس اززندگی برای افرادی که این کار را انجام دادن ببین
دوره رزیدنتی جراحیا خیلی سخته خیلی خسته و کلافه میشن فکر کنم تنها دلیلش همینه
واقعا امارش بین پزشکان بالاست؟
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیست
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
