برای اولین بار ، کی شمارو متوجه عیبتون کرد؟؟

وای خواهر منم دقیقا همینطوریه 

حالا انگار خودش چی هست..

یادم نیس دقیقا 

اما ۵سال پیش کسی که واقعا دوسش داشتم حرفایی زد که هیچ وقت از ذهنم پاک نشد قبلا هم از ی نفر شنیدم اونموقع خیلی توجه نکردم

عیب های ظاهریم رو که نیازی به کسی ندارم به روم بیاره،خدارو شکر آینه موجوده تو خونمون

ولی درباره عیب های باطنی معمولا خانواده ام که خب ممنونشون هستم چون معمولا خودم متوجه نمیشم

خواهر دوستم . نوجوان بودم صدامو مسخره میکرد . چقد دلم می‌شکست . جرات نمی‌کرد پیشش حرف بزنم 

بعد چندسال ازدواج کردم همسرم قیافش خیلی قشنگه. من خودم زیاد جالب نبود (الان خیلی خوب شدم)مارو دید. باهم. داشت جونش درمیومد فکر میکرد منو کسی نمیگیره (درسته ازدواج افتخار نیست ولی هدف خیلی هاست )خودش ازمن بزرگتر بود و مجرد. اونجا بود ک حسابی سوخت 

چقد دل منو می‌شکست هنوزم نمیبخشمش چندش رو 

من خواهرم سخن کلفتی رو از عموم به ارث برده

باقیه اخلاقاش خوبه ولی یهو یه چیز میگه که تا تو گور هم از یاده آدم نمیره

خانواده گ کسی نمیگن برادرشوهرم گاهی ب شوخی ب منو زنش  میگ دماغاتون نزدیک ۲۰۰خرجشه😬😂😂و البته آینه😂😂💔

عیب طاهری خاصی ندارم فقط یه موردی که روم نمیشه بگم و یه چیز بدیهیه رو بارها شوهرم به روم آورده باعث شده ازش سرد بشم

آدمیم که خیلی با کسی حرف نمی‌زنم قیافمم و هیکلمم ب نسبت اینکه هیچ عملی نداشتم خوبه 

متاسفانه از همون دبستان بچه های بی ادب و بی شعور مسخره میکنن بعضیا رو. مثلا من خودم هیکل پری داشتم چاق نبودم ولی چندبااار بهم گفتن. حتی یه بار شنیدم یکی داشت به اون یکی میگفت این چرا اینقد چاقه😑  حیلی تو روحیه ی منه بچه که حتی نمیدونستم چاقی چیه تاثیر بد گذاشت. من خودم به اندازه کافی مشکل تو خانواده داشتم اینم اضافه شد. نمیبخشم. 

طوری شد که شبا تو رختخواب گریه میکردم میگفتم خدایا صبح که پامیشم لاغر شده باشم😔

بابامم بیکاریم هی تو سرم میزنه این بزرگترین عیبمه

اولین بار وقتی تست شخصیت دادم متوجه ایراد هام شدم 

اولین بار خانوادم دومین بار فامیل 

پوستم گندمیه ولی دبستان که بودم یکم تیره تر بود. یه دوست داشتم کلاس اول اسمش درسا بود اون خیلی سفید بود. وقتی دستشو میگرفتم میگفت دستاتو بشور بعد دستمو بگیر. میگفتم تمیزه تازه شستم میگفت پس چرا این رنگیه. 

از اون موقع انقدر دستامو میشستم توی بچگی که این تبدیل به عادت شده حتی الان که دقیقا ۱۱ سال میگذره. پوست دستام زخمن و به شدت خشک. وسواس گرفتم نسبت به رنگ پوستم همیشه جلوی آیینه ام. همه بهم میگن خوشگل حتی وقتی این فکرمو با بعضی از دوستام در میون گذاشتم بهم گفتن تو که رنگت روشنه ولی خودم انقدر خودمو تیره و زشت میبینم که احساس میکنم بیماری روانی گرفتم.

یبار داشتم با دوتا از دوستام از مسی. مدرسه برمیگشتم این صحبت برای چهارده سال پیش یه پسر گفت اون که وسط داره راه میره انگار مادرش ریده اون رو دوستام خیلی خندیدن و قلبم اونجا شکست نمیدونم دقیقا چرا اون حرف زشت رو زد بماند که بعد ها همون پسر چقدر التماس کرد که باهاش دوست بشم 

ولی بهش گفتم هیچوقت نمیبخشمش 

اما بخشیدم 

تست شخصیت کجا میشه داد؟