امضام دقیقا طرز فکرمه(یا بود)
بهش گفتم من همه عمرم متوسط بودم. یه آدم با هوش متوسط، قیافه متوسط، زندگی متوسط… یه ۱۷ بگیر قهار!هیچوقت منحصر به فرد نبودم. هیچوقت 20نبودم. ی آدم معمولی با مشکلات معمولی و زندگی و مرگ معمولی. چه خسته کننده! عادی بودن گاهی عین طناب داره برام. گاهی مایه ارامشم. ولی حس ناکافی بودن همیشه دنبالمه و هر بار جرئت میکنم بلند پروازی کنم معمولی بودن منو میکوبه و بهم میگه این فقط ی رویاست. و تو رویاسوار نیستی!
هی! من انقدرم متوسط نیستم. خیلی چیزا داره تغییر میکنه و از چهارچوب محکم زندگیم دارم خارج میشم. ی فکرای جدید داره رشد میکنه و جدیدا به این نتیجه رسیدم که فقط خودم میتونم از این معمولی بودن خودمو نجات بدم. چند وقتیه خیلی ذهنم خستس. تمرکزمو از دست دادم و غمگینم. ولی افکاری که تو ذهنمه هی میاد و میاد. و این تلقین که تو معمولی هستی هی این افکارو میکوبه. ی لحظه به این فکر کردم که چرا خودم دارم خودمو سرکوب میکنم؟ چرا دارم میگم نمیشه؟ اخه مگه تلاشی کردم براش که بگم نشه؟ تو انجام بده نشد بگو نشد. هنوز کاری نکرده نگو نمیشه. میخوام ریسک کنم و انتخابای جدیدی رو امتحان کنم. از نقطه امن و زندگی برنامه ریزی شدم بیام بیرون و تلاش کنم برای بهتر بودن. اینو مینویسم که اگه شد ی روزی به خودم ببالم و اگه نشد بازهم خوشحال بشم که حداقل شجاع بودم و ریسک کردم و با تمام افکار احمقانه جنگیدم و فهمیدم میشه ریسک کرد. من تو ذهنم ی عالمه دعوا و جدال دارم با خودم. ولی کم کم دارم به صلح میرسم. الان که نوشتم خیلی سبک شدم. ایندفعه میخوام ریسک کنم و شاید 17ام بشه 20.نشدم فدای یبار زندگی کردنم. خلاصه که اره. میخوام این ریسکو انجام بدم. شاید کل زندگیم همین امشب تغییر کنه. امیدوارم مثبت باشه. خدایا. میدونم کم یادت میکنم و گاهی فراموشت میکنم. ولی حس میکنم میشنوی. میشه کمکم کنی؟
