از خانوادم متنفرم🙂
نمیخوام بی منت کنم خانوادمو همیشه هر چیزی خاستم واسم فراهم کردن ولی خب همیشه توی جمع اونو تو شرم میزنن من ی خورده عصبیم دست خوذم نیس بی دلیل عصبی میشم یهو تو جمع بعد خانوادم میگن که ما همه چیزو واسش فراهم میکنیم بعد اخلاقش اینه رفتارش بده
من مدرسه میرم خوابم اصلا تنظیم نیس درباره خوابمم همه جا حرف میزنن که فلانه بیسانه تا عصر میخوابه روزای تعطیل تا لنگ ظهر خوابه البته اینم بگم سعی کردم خوابمو تنظیم کنم ۷تا ۲مدرسه ام واقعا خسته میشم رشتمم خیاطیه کل کمرو گردنم تحت فشاره برمیگردم عین جنازه ام بهم حرف میزنن زیاد میخوابیو اینا یا تو جمع کردن خونه کمک نمیکنی
همین امشب همینو تو جمع گفتن ولی خب باز تو جمع به شوخی گرفتم بعدش چون به خاطر ی موضوع لج کردم تو جمع مامانم زد تو دهنم همونجا تنها کاری که تونستم بکنم گریه بود هیچ وقت ازم دفاعی نکردن همیشه تو سری خور جلوم دادن هر کی هر چی دوس داره بهم میگه اعتماد به نفسمو ازم گرفتن دوس ندارم هیچ جا برم دوس ندارم کسی منو ببینه بعضی اوقات کسی میاد خونمون خودمو میزنم به خواب که منو نبینه
بخدا همین الانم که اینارو مینویسم زار زار دارم کریه میکنم
تو جمع به هیچ حرفیم اهمیت نمیدن
خودم حس میکنم ادم چرتیم شایدم واقعا از نظر اونا ادم چرتیم
رشتم ی رشته ایه که نیاز به هزینه های زیادی داره
وقتی به خانوادم میگم میگن که اخرش چی میخوای بشی این همه هزینه میکنی
اصلا دلم خوش نیس به هیچی
بعضی موقعه به خودکشی فک میکنم ولی خب میبینم حتی عرضه اونم ندارم
الان بعضیاتون میاین میگین برو مشاور
اره من خودمم به این خیلی فک کردم که برم پیش ی مشاور ولی خب همینجوریشم بهم میگن افسرده دیگه وای به حال اینکه بخوام برم پیش مشاور
تحت فشارم تورو خدا یذره دلگرمی بدین یذره ارومم کنین
به خاطر امشب دوس ندارم دیگه با خانوادم حرفی بزنم اشتباه میکنم؟
