شوهرم مرد خوبیه. تحصیلکرده و زحمت کشه ولی درامدش خیلی معمولیه. خانوادش هم هیچ حمایتی نکردن و نمیکنن ازش.
خب چی بهش گفتی
مهم مرد خوب بودن وزحمت کش بودنه همین .کمک اطرافیان جز منت چیزی نیست
اگه وضعشون خوبه و کمک نمیکنن نامردیه
زندگیا سخت شدن ولی اگه میدونی زحمت کشه گناه داره ناراحتش نکن
۴ ساله ازدواج کردیم و من تو مجردیم ۸ سال کار کرده بودم و مهندس ی شرکت معروفی بودم با پولم ی اپارتمان ۶۰ متری خریدم.
اول زندگی همسرم زمین داشت و حالا میخواست زمینشو تبدیل کنه
و خیلی ماجراها پیش اومد قرار شد تو خونه من زندگیمونو شروع کنیم
ریدم به خانواده شوهر که فقط پس انداختن پسرشونو بلدن نکبتای احمق دلم ازشون بد جور پره نفهما نه حمایت بلدن نه دلجویی زبونشونم سه متر درازه خاک تو سرشون
چند وقته بهش میگم یک فکری بکن من زندگیم با زمان مجردیم چه فرقی کرده حداقل من ۶۰ متر گذاشتم تو هم ی وامی چیزی ۱۰ متر بذار روش بریم ی خونه بزرگتر. ولی فقط ۱ روز حرفم روش تاثیر داره.
تا بالاخره امشب بحثم شد باهاش اومدم تو اتاق .. اومد سمتم منو ببره جلوی تی وی هی اصرار کرد گفتم فقط برو گورتو گم کن از این خونه 😒
گلم حق داری ولی نباید اینجوری میگفتی.
من که خونه نداشتم خواهر دریغ از یه هزاری که بخوان بهمون کمک کنند از خرید عروسی بگیر تا طلا و بعد چند سال خرید خونه و ماشین و بچه دار شدن هیچی هیچی ده سال عروسی کردم یه هزاری از دست پدر شوهرم هدیه نگرفتم
نمیدونم چطور باهاش برخورد کنم که از اینجا بلندش کنم. جلوی دوستام و فامیلام خجالت میکشم. اگر کسی راهکاری داره لطفا بگه 🙏 به چه زبونی چی بگم که بفهمه این خونه منه و به اجارش نیاز دارم.
عزیزم یکم بامهربونی همین حرفاتو بزن
بزن اما با طمانینه
خودت هم اسیب نمی بینی
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
