مامانم خبر نداره وسایلم رو جمع کردم ، حدودا شش ماه بود اومده بودم با مامانم زندگی کنم ولی دوباره با ناامیدی برگشتم پیش مادربزرگم
پیش مامانم و شوهرش احساس راحتی نمیکنم فکر می کنم اگر نباشم زندگی شوند راحت تره هربار سر غذا فکر میکنم راکر من نبودم مثلاً یه تیکه مرغ کم میزاشت و تا آخر ماه مثلاً ۱۵ تیکه بیشتر داشتن
عصه نخور انقدر سخت نگیر به خودت تو ارزشمندی
چکار ب مرغ داری؟
به نظرت این مسأله از گرایی هست که اونا بهت میدن و حرفی هست که اونا بهت میزنن یا تفسیر خودت از موضوع هست و یا برداشت خودت روی رفتار اونا سوار شده ؟
این مسأله رو تفکیک کن و منطقی بهش فکر کن اینطوری هر تصمیمی بگیری با احساس بهتری میگیری یا اطمینان از رفتن یا اطمینان از پذیرش اونها و موندن
فقط موقع فکر کردن به این سوال تمام تلاش خودت رو بکن احساست رو از موضوع جدا کنی
چه فکرایی میکنی؟کدوم مادری میشماره لقمه های بچشو؟اگه ناپدریت خوب باشه با خیال راحت برو بمون فکر هزینه ها نباش
هرجا راحتی اونجا بمون. بنظرم خونه مادربزرگت راحت تر باشی
اگه ناراضیه بمون پیش مادربزرگت
مادربزرگ پدری یا مادری
