چیزی ک استرسشو داشتم سرم اومد اما ترسناک تر بود

مامانمم گف ک من قصد ازدواج اینا ندارم منتظر من نباشن 

عمم گف ک پسرمون میشناسی عین دسته گله (خداییش خیلی خوشگل و خوش تیمه)بعد مامانم‌گف ک نه درسته پسرت جای پسرم خودمه ولی خب نظر دختر خودمم مهمه و اونم میگ‌من قصد ازدواج ندارم 

چون ب مامانم قبلا گفته بودم ک ممکنه عمم خواستگاری کنه مامانم نظرمو پرسید چون منم مطمئن نبودم چیز قطعی نگفتم ولس گفتم بهش ک شاید ی حرف چرتی بوده ک شنیدم

چون پسرعمم هم مغرور بود در پوست خود نمی‌گنجید ک کسی ک همه روش کراشن و ب کسی محل نمیده اومده خواستگاریم و برنامم این بود تلافی مغرور بازیاشو دربیار

ک امروز دیدمش

برنامم این بود تا میتونم تحقیرش کنم و این همه نفرت نمیدونم از کجا اونده بود شاید جواب سلامایی بود ک با غرورش بهم بده کار بود اینم بگم ک حتی تاریخ تولدمم یادشه و اولین نفر ک سال پیش تبریک گف خودش بود

خلاصه امروز دیدمش و نادیده اش گرفتم تقریبا با سر سلام دادم و همین اما چون هی در رفت و آمد بودم پشت یکی از عموهام قایم شد از خجالت نگاهش پر حسرت بود 

صد بار ب خودم لعنت فرستادم

حس بدی دارم چون تقصیر خودم بود ک ازم خوشش اومد 

چون دوس داشتم کسی ک همه روش کراش بیاد خواستگاریم و جواب رد بدم 

هروقت می‌فهمیدم قراره بیاد ذوق میکردم و همش ی جلوه و ی شخصیت جدید از خودم نشون میدادم ک کنجکاوم بشه 

همه چی اوکی بود باز داشتم باهاش کنار میومدم ک قضیه زو ب داییم گفت مامانم و درعین حال داییم گف واقعا پسر خوبیه و مامانم اشتباه کرده باید میذاشت دوسال صب کنن ببینیم چی میشه

کاش اونقد حالم خوب بود ک دوست داشتم اینطور مسخره بازی دربیارم

حالم از خودم بهم میخوره حس بدی دارم 

واقعا اوضاع زندگیمه خوب نیس میتونم به ازدواج باهاش مثل ی راه فرار نگاه کنم 

حتی نمیتونم به خودم تو آیینه نگاه کنم حس بدی دارم دوس دارم گریه کنم اما نمیتونم 

اولین خواستگارم نیس ک بگم بخاطر جواب رد دادن ناراحتم ن ولی حس میکنم مشکل از خودمه 

ایراد از منه ک کاری کردم ازم خوشش بیاد و بیاد خواستگاری 

حس میکنم غرور ی پسرو شکستم 

غرور پسر خیلی باارزشه هرچقدر میخوام آروم باشم فقط یاد قیافش تو این چندساله میوفتم و قلبم درد میگیره