سلام
من چند وقته نیاز به همفکری غریبه بی طرف دارم چون واقعا درمونده شدم و نمیتونم تصمیم گیری کنم.
من و همسرم یک فرزند ۶ ساله داریم ، زندگی بسیار عالی خداروشکر داریم یا داشتیم، خانواده جفتمون عالی یعنی مشکلی نداشتیم تا اینکه در اثر یک بیماری متاسفانه همسرم توانایی جنسی خودش رو از دست داد ،خیلی سعی کردیم درمان کنیم از جراحی گرفته تا دکتر روان پزشک و .... . اما نشد که نشد هزار تا دارو و هر چی ولی کلا از بین رفت .
تا قبل اون اتفاق ما جفتمون خیلی گرم بودیم عذر میخوام هر روز رابطه داشتیم اما الان حدود سه سال و نیمه خواهر برادر شدیم و تو خونه با هم‌زندگی میکنیم من به خاطر احترامی که برای ایشون قائلم به هیچ عنوان به روش نمیارم این مساله رو چون به هر حال مرده و پای مردونگیش وسطه ولی به شدت تحت فشارم خیلی دارم اذیت میشم کل فیزیک بدنم بهم ریخته ، ورزش میکنم کار میکنم سرگرم بشم اما این نیاز طبیعیه هر فردیه، روان شناس رفتم تنها راه حلش طلاق بود
یکبار با مادرم راجب طلاق حرف زدم توافقی مادرم گفت گناه داره خورد میشه نابود میشه برای همچین چیزی ازش جدا بشی ، بعدم بچه داری آرامش و نظم زندگی اون بهم‌میریزه راست می‌گفت از فکرش درومدم
هیچ وقت به خیانت فکر نکردم چون در شان من نیست و نمیتونم همزمان با دو نفر رابطه داشته باشم اما
حالا به نقطه ای رسیدم که حسم به همسرم شده مثل برادرم یعنی ما دیگه چند ساله جلو ی هم حتی لباس هم عوض نمی‌کنیم هم اون هم من
الان سوالم اینه به نظرتون اگه من با کسی وارد رابطه پنهانی بشم تا پسرم بزرگ بشه و بخوام تصمیم جدی بگیرم برای زندگیم خطا کردم؟؟؟ رابطه با آدم امنی که آسیبی به روال عادی زندگیم وارد نکنه نه هرزگی
واقعا نمیدونم باید به چه سمتی حرکت کنم گاهی از مشکلم خجالت میکشم
اینم بگم که در حال حاضر هیچ رابطه ای با هیچ کس ندارم فقط در حد فکره که بخوام راه حل پیدا کنم تا اوضاع ثبات پیدا کنه و پسرم بزرگ بشه تا تصمیم جدی بگیرم.
ممنون که وقت گذاشتید
