خانوما شماهم اینجورید؟

هعی من اوایل به این چیزا توجه میکردم وبرام مهم بود چندساله دیگه برام مهم نیست احترامشونو دارم کاری داشته باشن نهایت تلاشمو واسشون میکنم ولی ازشون توقعی ندارم آرامشمم زیاد شده دیگه ؛رفتار بدم ازشون میبینم به روشونم میارم که متوجه بشن من نفهم نیستم ولی چندساله خودمو از ته قلبم جزخونوادشون نمیدونم رفت وآمدبا خانواده پدرش دارم ولی از دلم دوستشون ندارم 

باشوهرم سرشون دعوا راه نمیندازم جلو شوهرم از بدیشون نمیگم مگه دیگه خیلی تابلوباشه بدیشون ؛زمونه خوبی نیست بی تفاوتی خوبه

منم ناراحت میشم ولی بعضی وقتا نگم دق میکنم خونواده من از گل نازکتربهش نمیگن آدمیم از سنگ وآهن نیستیم ولی چندساله دیگه برام مهم نیستن قهرم نیستم باهاشون مادرشوهرم همی تازگیا بستری شد هرروز میرفتم پیشش ته دلم علاقه ای ندارم بهشون ولی میرفتمو کلی شرمندم میشدن شوهرم خیلی خوشحال میشد 

طبیعیه به روشوهرتم نیار خیلی چون کم کم رابططون بد میشه همیشه درهر زمانی برای هرعروسی این حس وجود داره وخواهد داشت بیخیال باش واونهارو اولویت زندگیت بحساب نیار توقع عاطفی ازشون نداشته باشی راحتتری