الان یه هفتس مدام دارم گریه میکنم موقع غذا خوردن،خوابیدن، زیر دوش، جلو خانواده، تو دانشگاه،موقع درس خوندن،فیلم دیدن و.....
تو آینه نگاهم به خودم می افته گریم میگیره
هر آهنگی پخش میشه گریم میگیره
دلم میخواد یکی بهم بگه چه مرگمه.البته خودمم می‌دونم فقط نمیتونم کنار بیام.مسئله زشت و بی ارزش و افسرده بودنمه که هر بار میگم عادت کن بیخیال شو ولی نمیشه یه دردیه که هر لحظه حسش میکنم
مهمونی نمی‌رم مهمون هم بیاد از خونه میزنم بیرون تو دانشگاه مدام ماسک رو صورتمه تو عکس های دسته جمعی همیشه میرم بیرون از کادر ولی تا کی؟ از کجا بدونم چقدر این زندگی غیرعادی طول میکشه؟
بیست سال از سن واقعیم بیشتر به نظر میرسم
