دلم گرفته ، هرکسیو میبینم حداقل واسه اوقات فراغتش دورش آدماییو داره

قبلنا که بچه بودم دوستامو میدیدم خواهر دارن یا خاله دارن و چقدر با خواهرشون ، خاله شون یا دخترخاله هاشون صمیمین...منم میگفتم درسته خاله و خواهر ندارم اما عوضش دایی که دارم...اما صمیمتمونم با داییام رفته رفته ته کشید...یکیشون کلا از اینجا رفت و یکی دیگشونم بخاطر زندگیش و زنش نهایتا سالی دوبار ببینمش...گفتم میرم طرف خانواده پدری...اونجا جمعیتم زیاده خوبه...اما من نوه یکی مونده آخر بودم...علاوه بر اینکه بزرگترینشون نزدیک ۴۰ سال داشت ، از قبل صمیمیت ها و جبهه ها مشخص شده بود و تورو بیش از حد وارد خودشون نمیکردن...درظاهر باهات میگفتن و میخندیدن اما میدیدی یهو که عه اینا راجب یه گروه که توش باهم هستن و صحبت میکنن ، دارن دقیقا جلوی تویی که تو اون گروه نیستی حرف میزنن...رفتم گفتم فامیل بدرک برو سراغ دوست...اما دیدم دوستام به اندازه من بی کس نیستن ، خواهر دارن ، برادر خوب دادن....یا فمیل پدریشون خیلی خوبه و باهاش درارتباطن یا فامیل مادریشون ...!اینجوری شد که نمیتونستم خودمم به اونا تحمیل کنم...