شاید خیلیاتون مثل من باشین
من اون دختریم که همیشه میخواستم به حرف خانواده گوش بدم به حرف خدا گوش بدم همیشه بهترین باشم
از هیچی تو تحصیل و محبت به اطرافیان کار و کمک و دلسوزی کم نزاشتم
همیشه اون دختری بودم که میزدن تو سر بقیه دخترا فامیل میگفتن یاد بگیرین مثل این باشین هم با ادبه هم هنرمنده هم فلانه
دخترای فامیلمون بد اخلاقی داشتن ،تن پرور بودن،ولخرج بودن،اهل دوست پسر ،درس نخون
من حتی با اینکه موقعیتش بود اما گفتم کار اشتباههیه و سمت دوست پسر نرفتم
نمونه کامل یه بچه مثبت بودم
اما نتیجه چی شد.....
همه اونای دیگه خوشبختن و من از همه زندگی کمتری دارم هم مالی هم روانی هم عاطفی همه چی.اصلا احساس خوشبختی نمیکنم
پس چی بود پاداش این همه خوب بودنم؟
من خواستم درست زندگی کنم اما اونهایی که خوب نبودن (اهل قضاوت نیستم بر اساس معیار های اخلاقی میگم )از من جلو ترن
اخه چرا؟