بچه ها من خودم با هم سنم ازدواج کردم و باهم تلاش کردیم...و خیلی خیلی هم دوسش دارم و تمام زندگیمه اما حس میکنم کم آوردم دیگه حس هیچی ندارم و خوشحال نمیشم واسه هیچی...
یه سری رو میبینم با بزرگ تر از خودشون ازدواج میکنن از اول همه چی دارن و فقط از اول زندگی شون کیف میکنن و اصلا درکی از چالش ندارن و بعد چندسال آدم شاد و پرانرژی هستن و زندگی رو باشور و نشاط زندگی میکنن
به نظرتون کدوم نوع ازدواج خوبه؟
من خودم فکر میکنم اونا تو زندگی شون عشق واقعی ندارن و عشق واقعیِ زندگی من ارزش جنگیدن رو داره
بستگی داره فاصله سنی تا چه حد باشه
اگه قلبا دوسش داشتی این فکر حتی به ذهنتم خطور نمیکرد !
اتفاقا خیلی دیدم عشق هم دارن طرف هم کم مونده جونشو دو دستی تقدیم کنه مث پروانه هم دور سرش میچرخه😕
مورد دوم اگه تنها اولویت پول نباشه
شما تو دل اونها نیستی اینکه کار خودتو بهتر بدونی بده
نه خیلی بزرگتر نه خیلی همسن
من کلا جدای از پولداری و بحث مالی چندسال بزرگتر از خودم می‌پسندم البته در حد نرمال بزرگتر نه با ۱۷ ، ۱۸ سال اختلاف سنی مثلا سه چهار سال
هیچ کدوم بهم ربطی نداشت
من دومیو ترجیح میدم
ربطی ب سن نداره ب خانواده مربوطه بعضی خانواده ها حمایت گرن ب پسرشون شغل خوب و خونه و ماشین میدن از اول زندگی بچشون تو رفاه و ارامشه
من فکرکردم. خودت ۱رو انتخاب میکنی اما دیدم نه من خودم قطعا ۲ چون از چیزیو رایگان دراختیار بذارن خوشم نمیادددست دارم برای هرچیزی که میخوام بجنگم وباتلاشم برسم بهش وهمینطور زندگی بت کسی که حس پدرتون به ادم میده نشدنیه کلا ومنظکرم اختلاف سنی بالا هستش مثلا یهو ۱۰ سال اختلاف سنی برای‌من. زیاده نهایت ۲تا۳ سال
