شماعم بعضی شبا از تصور مرگ عزیزاتون خون گریه میکنین یا فقط منم؟

ترسیدم شد کابوسم 

تا جایی ک ب سرم اومد 

شدم بدبخت‌ترین آدم دنیا 

بهش فکر نکن ...

چون تک فرزند بودم همیشه ترس از دست دادنسون داشتم 

تصور نکن هیچوقت...خدایی نکرده جذب میکنیش

من یکی از بزرگترین ترسام این بود...تا اینکه پدرمو شهریور در اثر ایست قلبی از دست دادم...تصورش براتون دردناکه...ببینین من چی کشیدم که ترسم به واقعیت تبدیل شد...با گذشت ۶ ماه دلتنگیم روز ب روز اضافه میشه

اصلا هیچ انسانی با مرگ از بین نمیره و حتی کسایی که از دست دادیم فقط جسم که یک لباس هست رو کنار گذاشتن و هنوزم در کنار ما حضور دارند....من خودم پدرم مدتی پیش فوت کرد و این حقیقت برام روشن شد که اصلا مرگی وجود نداره و ما همیشه حضور داریم...از یک دونه ی کوچیک که زیر خاک رشد میکنه و تبدیل به یک درخت سَرسبز میشه و هرسال در بهار شکوفه میده میشه فهمید که هیچ چیزی در این دنیا از بین نمیره و هیچ اشتباه و نقصی هم توی این عالَم نیست....وجودِ ما بینهایت هست و همیشه در لطف و عشق زندگی خواهیم کرد چون این جسم ما فقط یک لباس هست که با مرگ هم ما ادامه ی زندگیمون رو خواهیم داشت....بعدم خدا همیشه مراقب شما و خانوادتون هست حتی بیشتر از اینکه فکرشو کنید...

فَإِنَّكَ بِأَعْيُنِنَا ۖ
تو تَحت نظر و مراقبت کاملِ ما هستی..

اصلا تصور نکنید من دوران مجردی ام و نوجوانی دائم مرگ مادرم یا پدرم تصور می‌کردم و گریه میکردم.مخصوصا مادرمو، تا اینکه بعد ۵سال یهویی بر اثر یه اتفاق فوت کرد.

تا حالا هیچ مرده ای برنگشته برامون بگه من هستم اما گاها تو خواب میبینمیشون به نظرتون اون خوابها ممکنه واقعا خود روح مرده باشه باهامون ارتباط میگیره؟

بعد مرگ پدرم شبو روزم کابوسه....چندین بار شبا دیدمش تو خواب...یک بار به خوابم اومد و گریه میکرد همو بغل کردیم و منم پا به پاش گریه کردم...بهم گفت منکه این اتفاق برام افتاد دخترم اما کاش مادرتون اینقدر ضعیف نبود و راست می‌گفت مادرم بعد مرگ بابام خیلی خودشو عذاب داد و داغون بود

بابا گفت دلم برای تو و داداشت میسوزه و گریه میکرد

خیلی خواب عجیبی بود برام...

به نظرتون واقعا اون بابام بوده؟یا تصورات ذهنیم؟

دلتنگی برای جسمشون و جای خالیشون طبیعیه چون نوراِلهی از طریق جسم ما به دنیا میتابه....ما چون با ذهنیت و برداشت های فکریمون زندگی می کنیم نمیتونیم حضورشونو حِس کنیم...ولی اگه با قلبتون زندگی کنید خیلی راحت حضورشونو کنارتون حس میکنید....مثلا الان وقتی یک درخت سالم یا گُل یا هرچیزی که زنده هست رو میبینیم یا درکنارشون هستیم احساس آرامش و نزدیکی میکنیم ولی وقتی درخت یا گل قطع یا پژمرده شده رو میبینیم حسی نداریم بهش چون چیزی که به ما آرامش و یا احساس نزدیکی میداد اون جوهره ی درونش بود نه ظاهرش....ما هم در اصل با وجودمون در ارتباط هستیم که این وجود ما ازبین نمیره......مطمئن باشید پدربزرگتون هم که از دست دادید همین الان حضور داره و جایی نرفته فقط لباسشو کنار گذاشته و یک لباس زیباتر که زیبایی اون فراتر از دنیاست رو پوشیده...

صدقه بده وقتی فکرت درگیره.و خودتو با چیزایی که،دوسداری مشغول کن

بله مطمئن باشید که پدرتون هست و ایشون همینجاست...ما وجودمون بینهایت و همیشگیه و برای بینهایت اصلا مکان و زمان وجود نداره یعنی همینجا حضور داره منتها چون ما خودمون در جسم محدود هستیم در عالم خواب میتونه ارتباط بگیره ...شما حتی اگه با قلبتون زندگی کنید هر روز حضورشونو حِس خواهید کرد توی زندگی

چجوری باید با قلبم حس کنم؟

هیچوقت تجربه این موردو نداشتم و حس نکردم پدرم کنارمه

اینجا میشه صدا فرستاد تا با صدا بگم ؟