دلیل تنهاییمو نمیدونم! فقط میدونم قراره برای همیشه ردش رو روحم بمونه از خودم خجالت میکشم یه جور ننگه برام 💔🙃
شاید شخصیتاشون بهم نخورده ولی حق من نبود انقدر تنها باشم و تحقیر شم بین اون همه اکیپ دوستانه
جلوی چشم من منو حساب نمیکنن🙃یه طوری رفتار میکنن انگار نامرئیم
جلوی من هی میگن ما چهار نفر ما پنج نفر...بابا خب لامصب منم عضو اکیپتون حساب کن چیه مگه؟!
میدونید مشکل از من نیست چون از کلاس های دیگه و پایه های پایین تر کلی دوست صمیمی پیدا کردم حتی باهاشون بیرونم رفتم 💔
ولی مهم کلاسه!
خیلیییی روحیم اسیب دید ولی کسی درکم نکرد منو نفهمید
فقط لحظه شماری میکنم تا سال تموم شه و سال اخر مدرسه رو یه جا دیگه برم درس بخونم....
کسی مثل من بوده؟؟؟ 💔
