از بچگی هر چی یادم میاد درس و مشق بود بابام بهم میگف خانم دکتر و این بیشتر منو تشویق میکرد تلاش کنم وقتی پرستاری قبول شدم خانواده ام با ناراحتی گفتن حالا اینم یه پله پایین تر از پزشکیه ولی وقتی میگفتم خسته شدم از شیفتا و حقوق کم(با اضافه کار و همه چی نهایتااا پونزده شونزده تومن که با سختی کار هیچییی نیست)میگن برو سرکار اشکال نداره...البته به دلایلی بااااید برم سرکار دستم تو جیب خودم باشه..نمیخوام پدر مادرمو مقصر بدونم من پیش روانشناس میرم و شخصیتم وسواسی و استرسی و ایثارگره مث مادرم و چون باردارم بعید نیست منم ناخوداگاه درگیر این مسائل بشم ولی دارم رو خودم کار میکنم..هر رووز مادرم زنگ میزنه که تلاشتو بکن فعلا سرکار بمونی چون دارن تبدیل وضعیت به استخدامی میکنن و اینقدررر رو مخ من رفته و عذاب وجدان بهم داده که کاراشو کردم حالا تو ماه هفتم خیلی برام سخته دکتر استعلاجی نمیده بعضی مریضا با احتمال کووید بستری میشن من استرس میگیرم ولی هیچکسسس اینارو نمیفهمه مادرم میگه حالا اونقد سنگین نیستی بعد میگه حالا خودت میدونی بلاخره بارداری وقتی اینو میگه که میگم اگر الان بیرون بیام استخدامی رو از دست میدم!..میشینم استوری کسایی که از راه غیر درسی رفتن میبینم چقدر موفق ترن چقدر درامدشون عالیه بعد من با این شکم باید شیفت بدم و مادرم زیر بار نمیره که بهم حس عذاب وجدان میده که اگر نری برات بد میشه و بیمه و کوفت داری!من هر وقت میگم خسته شدم نهایتا میگه خودت میدونی ولی دست رو دست نذار تلاشتو بکن!میگم دو روز دیگه بچه میاد با این شیفتا بعد میگه من تلاشمو میکنم بهت کمک کنم ولی تضمین نمیکنم که همیشه بتونم که!اینم بگم خیلی وقتا غذامو درست میکنه دستش درد نکنه ولی حالت افسرده هم داره از وقتی پیش روانشناس میرم حسم به مادرم یه جوری شده...کاش میشد حرف گوشش نکنم اونم اینقد بهم حس بد نده😓😓
از نظر خیلی از خانم های محترم نی نی سایت شما الان موفق هستی عزیزم باید موفقیت رو بسته به شرایط خودت برا خودت تعریف کنی نه معیار های غیر استاندارد جامعه!
من نمیدونم چرا نه از طریق درس نه غیر درس شانس نداشتم
نقش همسر شما در همراهی کردن این مسیر سخت چیه اونوقت؟
شما موفقی عزیزم. کل معیارهای موفقیت رو داری.
والا منک دارم خودمو ب درو دیوار میزنم جات باشم
موفقیت نسبیه شما هم در نظر خیلی از خانم ها با این شرایط موفقی عزیزم. ولی نباید الان تو فدای آیندت کنی تلاش کن اما منطقی
عزیزم خانمایی میشناسم که چند سال از من بچه ترن و تازه کارشون رو شروع کردن و الان شرکت ثبت کردن و درامدشون اول کارشون از من بیشتره!من اینهمه جون کندم اخرش با این حقوق و سختی کار ...بعد میگم سی سالم شد دیگه چه راهی رو بتونم شروع کنم که راضیم کنه!!
این که بری یا نری دست خودته...
اما خب اومدی اینجا نظر بخوای. احتمالا خیلیا راحت میگن کارو ول کن.
من اما نظرم فرق داره .ادم تو ذهنش دنبال توجیهات زیادی واسه ول کردن شغلشه.. خودمم اینطوریم.اما در نهایت میبینم هیچی مثل استقلال مالی و اجتماعی برام مهم نیست .با اینکه به پولش نیاز ندارم.
بچه هات بزرگ میشن اخرش میگی واسه خودم چه کردم.چه کاره شدم.حاصل درس خوندنا چی شد..چقد پس انداز کردم.
تو الان خودت به دختر موفقی که آخه🥹💙
پرستار مهربون ❤️🩹🥲
دقیقا همینطوره به نظرم زن بااااید دستش تو جیب خودش باشه...من تا اینجا هم رفتم که مشتری بگیرم برای ارایش کردن تو خونه ام که شوهرم قبول نکرد چون گفت هر کسی میاد و میره خوشم نمیاد البته برای منم خوشایند نبود از اونور کلی تلاش کردم گفتم حرفه مرتبط با کارم باشه رفتم مدرک کارشناسی زخم گرفتم که درامدش خوبه ول محیطش همه مرد هستن...دوره کیک و ارایشگری و فشیال و زخم و زبان دیدم ولی بازم برگشتم به این کار بس بهم حس عذاب وجدان از ول کردن کارمو دادن...چقد دلم میخواس یه مرکز درمانی بزنم ولی شخصیتم ریسک پذیر نیست با پولم ماشین خریدم ولی کار دیگه ای نزدم البته نمیشد چون حتی به یه میلیارد هم نمیرسید و خیلییی پول میخواد ...البته یه عده ایده شو دارن برونگرا هستن دیدم از صفر شروع کردن ولی من اینقدر حرف و فشار رومه که میگم شاااااید بتونم بعد از اوکی شدن کارم برم دنبال چیزی ک میخوام ک اونم با بچه داری خیلی سخته
ارسال نظر شما
