چند وقتی بود که همش درگیر مشکلات مختلف بودم کلا صحبتم و دیدارم با خانواده در حد یه چند دقیقه ناهار و شام دیدنشون بود بعد چند وقت حس کردم گم شدم خودمو زندگیمو گم کردم یادم رفته باید زندگی کنم امروز همه چیز گذاشتم کنار فقط چسبیدم به خانواده بعد مدت ها نشستم باهاشون فیلم دیدم کلی حرف زدیم حس کردم چقدر دلم براشون تنگ شده بود برای همین لحظات معمولی فیلم دیدن و چای و تنقلات خوردن در کنارشون تنگ شده بود حرف زدن بحث کردن نظر دادن حتی گفتن جوکای مسخره برای یه لحظه خندیدنشون🥺
امشب رفتم پیش مامانم نشستم کنارش مجبورش کردم از امروزش بگه که چیکار کرده با کی حرف زده و در لابه‌لای تعرفیش از چیزای قدیمی تعریف میکرد از خاطره های خنده داری که میگفت که نشنیده بودم چون نبودم در کنارشون ، بودما ولی جسمم بود نه نه حواسم نه توجهم نه روحم ، همش درگیر فکر به این مشکل اون مشکل اینو حل کردن فلان چیز به فلانی گفتن فلان کار کردن فلان قرض دادن و...
چقدر کنارش بودن بهم ارامش داد ارامشی که یه ماهی بود ازم سلب شده بود اون آرامش خاصی که با بغل کردنش ، گرفتن دستاش و صحبت کردنش گرفتم فرق میکرد یه چیز دیگه بود کلا🥲❤️
خواهش میکنم بخاطر خودتونم که شده برید حداقل یه ربع حرف بزنین و وقت بگذرونین با خانواده ، این آرامشو رو از خودتون و اونا دریغ نکنین ❤️🥀
