بی انگیزگی

یه مادرم ۲تابچه دارم ۲۷سالمه دخترم۷سالشه پسرم۱۱ماه خیلی کم طاقت شدم البته محبتو ازکسی یاد نگرفتم که برای کسی بکنم برای هرکی خوبم یجوری باپشته دست میزنه تودهنم که بگم گو خوردم دیگه نمیکنم دوره خانواده خودمو بدلایلی که خیلی ادمای مهربونو بامحبتن خط کشیدم خانواده همسرم چون اصلاحوصله دعواندارم تحمل میکنم اما دیگه تومهمونیام نیستم پاموکشیدم عقب شاید۳ماه یبار فقط بریم خونه مادرهمسرم اما وقتیم میام کلی ازدسشون ناراحتمو سرمو میخام بکوبم دیوار همسرمم بسیییییییییاربسییییییییییییییارآدم عصبیه همیشه نه ها فق صبحها اونم زود بادادوبیداد میره سره کار یادم نیس یروزصبح اشکمو درنیاره تواین۱۱سال ولی بخاطره ابرو و جایی ندارم برم کااااملم دربرابرش خفه میشم ادمیم نیس دله دردموبهش بگم بغضه سنگینینی تودلمه ولی این باعث شده حوصله بچه هامم نداشته باشم یکاری دارم پیدامیکنم انجام بدم از خونه خودمو دور کنم حواسم پرت بشه همسرم کلی تحقیرم کرد که تو نمیتونی کارکنی برو کارای خونتو بکن دخترم خیلی بهم میریزه یوقتایی بمب میترکه تاجمع کنم کارام مونده دیگه انگیزه ای برای زندگی ندارم  این چندسال هیچکس بهم نگفته یباردوستت دارم برام مهمی بچگیام که مادرم منوکشت الانم ازسمت همسرم اصلا محبتی حاصل نمیشه بهم میگه عقده  شده درونت اخه درس که میدم دخترم یهو که جامیزنه عصبی میشم شوهرمم میاد منو جلوش تخریب میکنه دیگه خستم بخدا هیجاهم ندارم برم بابچه ها هرجا میرم پشیمون میشم این دنیا هیچی روبهم روانمیدونه خوشبحاله بعضیا حداقل ازخانوادشون شانس نداشتن همسراشون شانس دارن