درود به همگی،امیدوارم حالتون خوب باشه.
من ۲۳ سالمه حدود ۵ ماه پبش وارد رابطه با یه آقا پسر ۲۸ ساله شدم که ایشون از همون قرار اول گفتن که به تشکیل ازدواج و خانواده فکر میکنن و قبلا هم خواستگاری رفتن ولی نشده. من گفتم به ازدواج فکر نمیکنم و راستش میترسم چون خیلی از هم سن و سالهام جدا شدن حتی با بچه. و ایشون گفتن بشناسیم همدیگه رو منم گفتم باشه و قرار شد ۶ ماه زمان بزاریم برای قرار گزاشتن و صحبت...
مامانش از همون اول در جریان رابطه بود و ظاهرا از من خوشش اومده بود . فقط پسره گفت کجا دوست داری زندگی کنی و من گفتم بهش فکر نکردم و گفت تو حق انتخاب داری. دوتا واحد ۶۰ متری دارن که یکیش رو برادرش با زنش میشینه و یکیش اجارس. یه واحد هم طبقه بالای مادرشه که شب ها میره اونجا استراحت میکنه (خونشون دو واحدیه) و گزینه سوم این بود که اگه من هیچکدوم از اینارو نخواستم مامانش طبقه بالا رو اجاره بده به ما کمک کنه بریم جای دیگه که خب معلومه من ترجیح میدم مستقل باشم. مامانش از وقتی فهمید من نمیرم طبقه بالا یکم خودشو کشید عقب، منم با مامانم و خواهرم مشورت کردم و خود پسره گفت دو سه سال بریم بالا تا من تکلیف ارثم مشخص بشه منم قبول کردم... مامانش اومد مامان منو دید صحبت کرد و بعد یک هفته پسره گفت مامان من دوباره داره اذیت میکنه. که منم گریه کردم چون واقعا بهش وابسته شدم و بعد گریه های من مامانش زنگ زد به مامانم گفت من منظورم دو سه سال نیست که اینا زندگی کنن بعدش برن منظورم اینه داخل عقد نامه ذکر بشه تا وقتی من زنده هستم اینا اینجا باشن که مامان منم گفت هیشکی همچین چیزی رو قبول نمیکنه. و ما الان موندیم بلاتکلیف منم خیلی حالم بده روزامو بزور میگذرونم دوست پسرم هم نا امیده کلا میگه مامانم لج کرده و کاری ازم بر نمیاد. الان من چیکارکنم با این حال و روزم؟؟؟؟
