متن شعر
در رویایم
کودکان آواز می خوانند
آوازی از عشق برای هر پسر و دختر
آسمان آبی
و زمین سبز است
و شادی، زبان مشترک تمام دنیاست
من برمی خیزم
ولی هر آنچه می بینم
جهانی است پر از نیازمندان
به من بگو چرا؟
چرا باید اینگونه باشد
به من بگو چرا؟
آیا چیزی را جا گذاشتم؟
به من بگو چرا؟
چون توان درکش را ندارم
در آن هنگام که یک انسان به ما نیازمند است
ما دست یاری مان را به سویش دراز نمی کنیم
به من بگو چرا؟
هر روز از خود می پرسم
برای انسان بودن باید چه کنم؟
آیا باید بایستم و بجنگم
تا به همه ثابت کنم که کیستم؟
آیا نهایت زندگی من این است
که در یک جهان پر از جنگ عمرم تلف کنم؟
به من بگو چرا؟
چرا باید اینگونه باشد؟
به من بگو چرا؟
آیا چیزی را جا گذاشتم؟
به من بگو چرا؟
چون نمی توانم بفهمم
وقتی یک انسان به ما نیازمند است
به من بگو چرا؟
به من بگو چرا؟
به من بگو چرا؟
فقط به من بگو چرا؟
به من بگو چرا؟
چرا باید اینگونه باشد؟
به من بگو چرا؟
آیا چیزی هست که نگفته باشم؟
به من بگو چرا؟
چون نمی فهمم
وقتی یک انسان به ما نیازمند است
به من بگو چرا؟
چرا؟ چرا درندگان حاکم هستند؟
چرا؟ چرا ما اسلحه را شلیک می کنیم؟
چرا؟ چرا ما هیچگاه نمی فهمیم؟
آیا کسی هست که به من بگوید چرا ما می گذاریم تا جنگل بسوزد؟
چرا؟ چرا هیچ اهمیتی نمی دهیم؟
چرا؟ چرا فقط می مانیم و زل می زنیم؟
چرا؟ چرا دلفینها گریه می کنند؟
کسی هست به من بگوید که چرا ما می گذاریم تا اقیانوس بمیرد؟
چرا؟ چرا همه مثل هم هستیم؟
چرا؟ چرا تقصیر را گردن همدیگر می اندازیم؟
چرا؟ چرا این وضعیت پایان نمی پذیرد؟
آیا کسی هست به من بگوید که چرا ما نمی توانیم با هم دوست باشیم؟
چرا؟ چرا؟
