والدین نباید تعیین کنندهی نوع و شیوهی بازی باشند بلکه بهتر است شرایط سالم بازی را فراهم و خود به عنوان همبازی شرکت کنند و اجازه دهند تا قدرت خلاقه خود کودک، بازی را اداره کند. از گذشته های دور نسبت به بازی، نگرشهای مثبت و منفی وجود داشته است. عدهای بازی را مصرف بی هدف انرژیهای انباشته شده، لذت آنی و... رفتارهای زائد و بیهوده تلقی کردهاند در حالی که برخی آن را زیباترین و پاک ترین فعالیت در جهت شکوفایی و رشد کودک میدانند. بازی یکی از نیازهای اساسی کودکان و مهمترین و اساسیترین فعالیت کودک به شمار میرود که در عین سرگرم کردن کودک، کارکردهای مهم دیگری را دارا است که هریک از این کارکردها به جنبهای از زندگی کودک مربوط میشوند که او را برای ورود به زندگی بزرگسالی آماده میسازد. میل به بازی فقط مخصوص کودکی است و با آنکه این میل کم کم در سنین بالا کاهش پیدا میکند و کارهای مهمی جای آن را میگیرد ولی به اعتقاد روان شناسان تا سالهای پایانی عمر نیز تمایل به بازی در انسان وجود دارد هر چند شکل، ظاهر و هدف بازی عوض شده باشد. برای درک چگونگی این میل باید در بازی کودکان مشارکت نمود.
http://honarkish.blogfa.com/post/9