خونه ی مامان

دورم ازشون ۵۰۰کیلومتر😢سالی دو ۳بلر میرم ۱۰ ۱۵ روز میشینم با بچهام 

میرم اونجا مث بهشته برام😭دلتنگم

پسر منم دوست نداره خونه مادر بزرگاش بره میگه حوصلم سرمیره یه موقع میخوان بیان خونم پسرم استرس میگیره میگه مامان میشه بهشون بگی نیان میگه دوستشون ندارم البته حق داره چون هیچوقت کنار منو بچم نبودن یه بارم اگه بیان فقط بخاطر حرف مردمه اگه ازش میپرسن دخترت کجاست چیکار میکنه ابروش جلوی مردم نره.  باور کن از وقتی من ازدواج کردم انگار یه بار اضافه بودم الان راحت دارن زندگی میکنن با اینکه من دختر کم رو و خجالتی بودم بزور برام خرید میکردن چون اهل خرید نبودم کلا بچه کم خرج و بی دردسری بودم مامان و بابام مثل فامیلامون پسر و عروس دوستن منم دیدم هیچ جایگاهی تو خونه اونا ندارم چند ساله خونه شون نمیرم . مامانم با خالم صبح تا شب خیابون گردی و سفر و پیک نیک میرن انگار نه انگار من بچه شونم منو فرستادن شهر غریب بزور سالی یکبار اونم گفتم فقط بخاطر حرف مردم میان پیشم. وقتی هم میان مامانم با بابام پچ پچ میکنه میگه زودتر بریم من که از خدامه هیچوقت نیان وقتی میخوان بیام منم مثل پسرم استرس میگیرم چون عین صد پشت غریبه هستن. کاش منم مثل خیلیا تو بچگی خونوادمو از دست میدادم .بودن خونوادم واسه من جز استرس هیچی نداره

اره دیگه داستان همون استرسه وگرنه کی بدش میاد بره خونه مادرش . مادر که غریبه نیست.ولی مامان من شروع میکنه یه چیزی پیدا کنه از خودم یا شوهرم بزنه تو سرم

اره کلا بخاطر بچه هام زندگی میکنم وگرنه دلخوشی دیگه ای ندارم واقعا 

هرچندهمیشه به روابط مادردختری بقیه غبطه میخورم 

منو مامانم دوتایی پایه ایم واسه تعریف.قبلا هم که خونمون جای دیگه بود باز یه روز درمیون میومدم یعنی ۱ روز نمیومدم احساس می‌کردم ۱ سال گذشته البته میومدم خیلی وقتا برا وعده ی غذایی نمیموندم بعد از ظهر میومدم واسه شام برمیگشتم 

اونا هم بی تقصیر نبودن همش زنگ میزدن پاشو بیا دلمون واسه بچت تنگ شد با اینکه همش ۱ روز ندیده بودن

دقیقا منم بزرگترین منتقدم مامانمه.

آنقدر انرژی منفی میده که اگه صبح برم از ظهر لحظه شماری میکنم برا برگشتن

منم 

قبلا بخشیده بودم ولی به خاطر یه سری رفتارهای اخیرش انگار دوباره اون بی مهری های سابقش اومده جلو چشمم

دقیقا منم همیشه میگم کاش مثلا تو بهزیستی بزرگ شده بودم خیلی وضع بهتر بود برام 

تو کل آدمایی که دیدم دور و برم فقط من این شرایطو دارم 

تو فامیلای شوهرم میبینم مادرا برای بچه هاشون و نوه هاشون جون میدن و از اون ور دخترا هم کلی سرشون بلنده پیش شوهر و فامیل شوهر 

قربون خدا برم عدالته این اخه

به این فکر کن که بالاخره تا رسیدن به مرحله ازدواجت همراه ت بودن .اگه به هر دلیلی تو سن کم از دستشون داده بودی خدای نکرده چقدر شرایط میتونست وحشتناک باشه 

ولی درک میکنم بی مهری دیدن از طرف پدر و مادر برا آدم بزرگترین غم دنیا میشه 

مادری که تو سختی منت بزاره سرت و نباشه کنارت 

مادری که تلخ ترین حرف ها رو بهت زده باشه 

رفتارش طوری باشه که انگار تو رو رقیب خودش بدونه 

خیلی سخته 

نه اتفاقا قبل اونم اصلا مثل بقیه نبودن 

من ۱۵ سالگی ازدواج کردم 

۱۵ سال کلا پیششون بودم هرروز مامانم طعنه میزد که چرا درس میخونی بابات پول نداره بری دانشگاه که! 

با اینکه من همیشه شاگرد اول بودم درسمو ول کردم یا همیشه دعوا بود و فحش و بی احترامی 

یکبار منو بغل نکردن یکبار بوسم نکردن 

همیشه پول یه کفش حتی میخواستم یه ماه باید التماس میکردم 

خلاصه هیچوقت طعم خانواده داشتن رو نچشیدم 

آره بعدا دنیا رو هم داشته باشی تلخی اون بی مهری همیشه گوشه دلته و رنجت میده