سلام و صد سلام من از تجربه مهدکودک رفتن پسرم براتون مینویسم ، مهراد من اواسط خرداد ۲ سالش تمام شد و من به توصیه یکی از بیمارانم ، از حدود یکسال پیش مهراد رو تو لیست انتظار امیدفردا ثبت نام کرده بودم ،،،خیلی تلاش کردم که طبق استاندارد جهانی رشد اجتماعی کودک عمل کنم و از ۱۸ ماهگی بفرستمش مهد ، ولی بیشتر جاهایی که میپسندیدم ااز تو این سن قبول نمیکردند ، بهرحال حدود ۲ سالگیش از امید فردا با ما تماس گرفتند که نوبت مهراد شده و وقت مصاحبه برای من و همسرم گذاشتند ،،، جمع و جور کردیم و رفتیم،،، فضای کوچک و شاد و رنگی و مویسق بچه گانه و خضوصا بچه های شادی که در حال بازی و اموزش بودند مهراد را خیلی جذب کرد ،،، چند دقیقه نگذشت که مهراد رفت کنار بچه ها ، حدودا یک ربع منتظر شدیم تا نوبت ما شد که رفتیم دفتر خانم دکتر . خانمی که با یه لبخند جلو پا مون پاشد و ما را دعوت به نشتن کرد و،،،، از ما سوالاتی کردند و همزمان رفتار مهراد را تجزیه تحلیل مبکردند ،،، جالب اینجاست که من که کار تخصصی ام اطفال هست ، میدم که چقدر اطلاعاتشون به روز و همه جوانب رشد عاطفی و احساسی و اجتماعی و کلامی ،،،، کودک را اگاهی دارند و خیلی خوب و درست رفتار و گفتار مهرادم و شیوه ارتباطی مهراد را با بچه ها ارزیابی میکنند و نقاط ضعف و قرت را به حق تشخیص میدند ، همسرم ته دلش هنوز میخواست که با پرستار سر کنیم ،،، ولی بعد از ۲۰ دقیقه مذاکره ، دیدم همسرش موضعش عوض شد و حالا به خانم دکتر اصرار میکرد که زودتر مهراد را قبول گنند ، خب من خیلی خوشحال شدم که ، حالا دیگه مسولیت عواقب حضور مهراد در مهد فقط با من نیست و شوهرم هم خودشتقاضا و حتی بیشتر از من مصر هست ، راستشو بگم خیلی خوشحال شدم ، ما همزمان مهراد را از دوربین میدیدیم و در مورد اینکه پسرم چه شرایطی را باید روزای اوال طی بکنه صحبت میشد. نفر قبلی که از دفتر خانم دکتر در اومده بود بچه اش بغلش بود و فکر کنم ثبت نامش نکرده بودند و معرفی اش کرده بودند جای دیگری ، منم منتظر بودم که ببینم تکلیف مهرادم چی میشه ،،،، حس خوبی داشتم و احساس خودمونی بودن میکردم ،،، بقیه اش رو هم براتون سر فرصت مینویسم
بازم سلام حالا که مهراد خوابیده ، شوهری هم شیفت بیمارستانه ، بقیه تجربه پسرم از مهد کودک شو براتون مینویسم. آره میگفتم ،نفر قبل از ما که از دفتر خانم دکترشون در اومده بودند و بچه شونم بغلشون بود ، مثل اینکه ثبت نامش نکرده بودند و کمی ناراحت بودند و میگفتند چرا زودتر به ما نگفتید ما چند ماه تو لیست انتظار بودیم و،،،، ما که رفتیم تو من همین رو گفتم ،که اگه قرار ما رو هم رد کنید الان بگید ، خانم دکتر گفت باید با هم صحبت کنیم و ضمنا رفتار کودکتون رو منتور کنم بعد بهتون بگم و بعد با روی خوشی گفت : ما امید مون این که کودکتون و همه بچه های متقاضی رو قبول کنیم ، و میدونم احتمال داره که اگه بچه ای را بدلیل انزوا یا پرخاشگری ویا،،، قبول نکینم والدینشون ناراحت میشند ،و احتمال داره بد هم بگند و علیه ما شایعه سازی هم بکنند و،،، ولی ما هم مطابق استانداردهای خودمون پذیرش میکنیم ،،، بهرحا ما اوکی را گرفتیم و اومدیم بیرون ، مهراد خوشحال و خندان کنار بچه ها بود و بازی میکرد ، و من منتظر بودم ببینم شوهری چکار میکنه ، تا اینجا من تنهایی همه کارهای مهدش را کرده بودم و تازه تو دفتر امیدفردا و بعد از مصاحبه بود که بنظر می امد که شوهری متقاعد شده که مهد برای مهراد بهترین گزینه است ، رفتیم پذیرش بگیریم ، خانمی اومد جلر و برگه های ثبت نام را خیلی با احترام به ما داد و راهنمایی مون کرد ، از اینجا به بعد بود که شوهری مشتاقانه امور را پیگیری میکرد ، منم خوشحا خودمو کنار کشیدم ، بعد که با شوهری صحبت میکردیم ، گفت : من اصلا فکر نمیکردم تو ایران این کسی اینقدر نسبت به همه مسایل کودک اگاهانه و تخصصی برخود بشه و تصورم از مهد چیز دیگری بود ، ته دلم خیلی از انتخابم تا این مرحله خوشحال بودم که امیدفردا تونسته بود نظر همسرم را جلب کنه و مسولیت انتخاب را بین ما تقسیم کنه ،،، بهر حال ما اون روز ثبت نام کردیم و قرار شد تلفنی به ما اعلام کنند که از کی میتونم مهراد را ببرم ،،،وای خدا ،،،مهراد من تو تیزهوشان قبول شده بود،،، چه خوب و عالی... راستی تا کید کرده بودند که باید ۳ روز تا یک هفته اول من اونجا باشم . که منم باید اینو با محل کارم تنظیم میکردم ،،، ما رفتیم و منتظر تلفن امیدفردا بودیم و همون کارهایی که خانم دکتر توصیه کرده بود برای مهراد انجام میدادیم ، هر روز چند بار فیلمهای کلاسا شون رو که از توفیسبوکشون برای مهراد باز میکردم و مهراد ذوق میکرد، ما منتظر خبر از امیدفردا بودیم. ببخشید که خوابم گرفته سعی میکنم بقیه رو فردا براتون بنویسم ، شب خوش
سلام ، شنبه همه دوستان زیبا آره می گفتم ، حدود ۱۰ روز بعد از طرف امیدفردا با ما تماس گرفتند و گفتند که پس فردا ساعت ۱۰ صبح من بهمراه مهراد اونجا باشم ، و ۳ روز تا ۵ روز هم باید همراهش برم و بعد بهم میگن که میتونه ادامه بده یا نه ، کمی هماهنگ کردن با محل کارم سخت بود ولی بهرحال اولویت من مهراد بود ، صبح با کلی ذوق رفتیم ولی من ته دلم کمی نگران بودم ، بهرحال وارد امیدفردا شدیم ، بچه ها داشتند با موزییک ورزش میکردند ، فضا شاد و نسبتا شلوغ بود ، مهراد نرفت سمت بچه ها و رفت سوار سرسره شد ، منم طیق آموزشی که بهم داده بودند هیچی بهش نگفتم یه کتاب توکیفم داشتم ، نشستم رو مبل و شروع کردم به خوندن ، ولی حواسم پیش مهراد بود ، دلم میخواست بره تو جمع بچه ها . صبر کردم ، حدود ۱۰ دقیق بعد مهرادم رفت کنار بچه ها ایستاد و به اونا نگاه میکرد ولی چون شعر انگلسی اونا رو بلد نبود نمیتونست هماهنگ با اونا باشه ، از مسولشون پرسیدم برم کمکش کنم ، گفت نه اصلا ،،، بعد دیدم معلم ورزششون مهراد و صدا کرد و گفت شما بیا کلاه پلیس رو بگزار و مواظب باش بچه ها از خط خارج نشند. وای خدا ی من ، مهراد رفت جلو ، با دقت نگته میکرد که مسولیش رو درست انجام بده، دیگه کم کم قاطی شده بود ولی بیشتر کنار معلم بود ، دیگه حواسش به من نبود . منم طبق دستورالعمل شون چند بار پا شدم قدم زدم ، رفتم تو حیاط و امدم ، یکساعت گذشت ، مهراد خوشحال بنظر میرسید ، ولی دیگه باید می رفتیم ، مهراد رو صدا کردم که بریم ، ازم خواست که بازم باشیم ، بازم طبق دستور شون گفتم باشه ۳ دقیقه من منتظرت میمونم ،،، خلاصه اون روز شاد و خوشحال برگشتیم ، تو راه مدام با ذوق و شوق از پلیسمن شدنش میگفت ، طبق قرار با شوهری تماس گرفتیم ، مهرا به پدرش هم گفت که پلیسمن شده و خواست که بریم عکسا شو ببینیم . به من هم توصیه شده بود که برم تو پیجشون و تکنیکهای رفتار با کودک را بخونم تا بتونم اجرا کنم ، رفتیم خونه تا به امید خدا فردا برگردیم ببنیم چطور میشه ، ولی ارامش بیشتری داشتم برای فردا. تا بعد به خدا میسپارمتون
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
